Nooit van Gehoord? Crossing Border – Mumford and Sons

Holy cow, wat hebben we hier? Opzwepende, naar hartenlust doorstampende country-, bluegrass- en folknummers in een hoog tempo, zonder dat het zo plat/feestelijk wordt als bij een Flogging Molly, maar met borden vol passie en doorleefde bezieling, gegoten in grootse, werkelijk prachtige liedjes. Dat is in het kort en op zijn meest jubelend omschreven de muziek van Mumford & Sons. Een band linea recta afkomstig uit het hart van een van de broeiïerige, zuidelijker Amerikaanse staten, toch zeker? Mis! Bandleider Marcus Mumford – geen stripfiguur – en zijn bandmaten komen ‘gewoon’ uit het regenachtige Londen. Zei ik daar ‘doorleefd’? Ze zijn verdorie begin twintig en een van hen schijnt nota bene Country Winston te heten! We kid you not!

Mumford richtte zijn band eind 2007 op; met enkele leden vormde hij in 2008 bovendien de begeleidingsband van Engelse zangeres Laura Marling (ook te zien op Crossing Border dit jaar). Voor haar vaak kleine liedjes zullen de jongens zich moeten inhouden, maar als haar voorprogramma mochten ze af en toe al wat van hun eigen nummers laten horen. En daarin houden Mumford & Sons het alles behalve klein, zo is te horen op het ronduit indrukwekkende debuut Sigh no More, dat afgelopen maand na enkele EP’s eindelijk verscheen. Die EP’s waren begin dit jaar voor de BBC al reden om de band tussen een flinke stapel electroacts – oa. Little Boots en Lady Gaga – te tippen als een van de grote beloften van 2009.

Een kwalificatie die op Sigh No More schijnbaar moeiteloos wordt waargemaakt. Met het titelnummer lijkt het album nog als een ingetogen werk te beginnen: de knappe Fleet Foxes-achtige harmonieën die de simpele woorden ‘I’m sorry’ zingen, treffen direct doel, recht in het hart. Maar al gauw daarna gaat het loos: in de meeste van de twaalf nummers mag alles uit de kast en de vergelijking met het pure, breekbaardere geluid van Fleet Foxes houdt meteen op.  Nummers zwellen aan met een niet te stoppen voortratelende banjo, ferme aanslagen op de akoestische gitaren, warme pianoakkoorden en een ferme drumbeat, tot aan de climaxen met meeslepende refreinen, orgels en blazers aan toe.

Toegegeven, je moet er tegen kunnen, tegen zoveel grote gebaren. Maar pompeus wordt het vervolgens nooit: wel verschijnt het kippenvel als vanzelf op je armen bij het horen van dat titelnummer, The Cave of de prijsnummers die net nog een beetje mooier zijn dan de rest: Awake My Soul en ultieme meezinger – en stamper Little Lion Man: “It was not your fault but mine and it was your heart on the line. I really fucked it up this time didn’t I, my dear?”

Enkele momenten van bezinning met het gaspedaal een standje terug zijn net zo geslaagd: dat kippenvel in rijen van tien wil maar niet vertrekken bij het horen van Timshell (schot in de roos voor Fleet Foxes-liefhebbers) of het wat ernstiger Dust Bowl Dance. Rustig slotnummer After The Storm is zeldzaam raak getiteld. Daarbij maken in de rake teksten van Mumford niet alleen liefdesperikelen de dienst uit: de grote vragen des levens en religie komen net zo goed voorbij.

Horen is in dit geval kortom niét geloven. Niet geloven dat deze muziek gemaakt wordt door nota bene Engelse jongens van begin twintig, met als gevolg een van de beste Britse debuten van het jaar, en in ieder geval het knapste. Zien is wellicht wél geloven, straks in de vroege avond van vrijdag 20 november op het Haagse Crossing Border festival.

Mumford & Sons op Crossing Border, zaterdag 21 november, 19.00 uur (!) in de Union zaal van de Koninklijke Schouwburg. Binnenkort meer nieuwe, spraakmakende acts op Crossing Border op Alternative Blog.

Mumford and Sons – Little Lion Man

Mumford and Sons – Awake My Soul (live in Brighton, oktober 2009)