Een ding lijkt alvasteen zekerheidje: het nieuwe, tweede album van de Engelse band White Lies gaat ongetwijfeld grootser, bombastischer en voller klinken dan succesdebuut To Lose My Life. Daar is producer Alan Moulder (Nine Inch Nails, Smashing Pumpkins, PJ Harvey) verantwoordelijk voor, die achter de knoppen heeft gezeten bij de opnames van het nieuwe White Lies-album. De tweede plaat van het trio heeft nog geen titel, maar wel een releasedatum, zo weet NME te melden. het album komt op 17 januari uit. Het lijkt aan de hand van eerste voorproefjes aannemelijk dat de band gaat voortborduren op de jaren tachtig new wave-sferen van het debuut.
Misschien dat Moulder de Britten wel op het hart heeft kunnen drukken dat het niet in ieder liedje over doodgaan of begrafenissen hoeft te gaan? “Jongens, dat mag wel wat minder, anders geloven de mensen het straks niet meer.”
Songtitels zeggen niet alles, maar lijken er op te wijzen: nieuwe liedjes dragen titels als ‘Holy Ghost’, ‘The Power And The Glory’, ‘Bigger Than Us’, ‘Is Love?’, ‘Streetlights’ en ‘Come Down’. Het eveneens nieuwe Holy Ghost klinkt wat duisterder dan de meeste liedjes op het debuut dankzij de ferm zoemende bas, tot een flinke dosis bombast z’n intrede doet. Het klinkt zowaar een beetje meer als The Cure…
Nieuw nummer: Holy Ghost (audio, live op het V Festival)
God, wat is dit een drama-band zeg. Ik heb ze live 2x gezien, 2x heel slecht.
3x live gezien, 1x “mwah” en 2x leuk, ook al zijn het een stel houten harkjes daar op het podium. Ik weet het, ik weet het, het zou niet mogen … maar toch blijf ik vooral het album stiekem leuk vinden. Een van mijn schuldig pleziertjes (“guilty pleasures”).
Het zou niet mogen? Over hun live status kunnen de meningen verschillen (Persoonlijk vind ik zelf dat ze flink zijn gegroeid als ik ze vergelijk met toen ik ze op Pinkpop 2009 zag, en dit jaar op Rock in Park) maar To Lose my Life was toch gewoon een zeer goed album? Tekstueel was het welliswaar ietwat overdreven maar instrumentaal zaten de nummers heel goed in elkaar. Luister naar een nummer als E.S.T, A Place to hide of Farewell to the fairground. Stuk voor stuk nummers die ik nu nog regelmatig beluister en naar mijn mening kwalitatief goed zijn.
Van ” het leven is geen feest” imago zijn ze ook afgestapt en nemen zichzelf nu ook een stuk minder serieus. Ik hoop van harte dat de 2de plaat net zo goed is als de eerste, als ze wel maar proberen niet precies zo`n zelfde plaat te maken.
Mijn “zou niet mogen” is natuurlijk een ironisch bedoeld denkbeeldige reactie van menig criticaster hier op dit blog. Ook Joris wil deze band nog wel eens kritisch wegzetten. Ook de term “guilty pleasures” moet je met een korrel zout nemen. Menigeen die mijn reacties leest op dit forum weet dat ik mij nimmer schuldig voel bij het al dan niet goed vinden van een band of hun muziek.
Live vond ik de band vorig jaar in Watt zeer goed te pruimen, al vond ik de presentatie zwak.
Het grootste kritiekpunt van velen op het album (volgens sommige een te zeer gezochte “doem”-geluid) deel ik absoluut niet. Wanneer een ieder de verschillende boeken over de grondleggers van dit geluid, Joy Division, leest, zal men al gauw lezen dat Ian Curtis echt niet zo’n enorme romantisch zwaarmoedige geest was als de muziek doet bevroeden.
Een muzikant vertelt een verhaal, zijn eigen of fictief.
Leuke/mooie donkere liedjes maken mag, ook al heb je geen enkele reden tot klagen. En leuke/mooie donkere liedjes maken kan deze band.
Hun album stond vorig jaar op dit blog dan ook in mijn top 15 van 2009.
Ben erg benieuwd naar deze tweede!
Live een drama, album één van de beste van 2009. Grappig dat een band live zo slecht kan zijn en op een album de muziek dan toch ge-wel-dig klinkt.
lijken de artic monkeys wel
Als je die oude plaat zo goed vindt luister je óf te weinig muziek, óf je bent jonger dan 16. Het is een lachwekkend slechte band die muzikaal geen enkel origineel idee heeft, en al haar bestaansrecht ontleent aan een pretentieus, melodramatisch imago (zwarte kleertjes, niet lachen, zware thema’s). Ze komen niet verder dan met een stoïcijns gezicht hun favoriete editors liedjes naspelen, en editors is al een schandalige persiflage op jaren ’80 muziek. Een kloon van een kloon, en jullie moedigen dit soort bands nog aan. Om verdrietig van te worden.
Joris kan ze niet kritisch genoeg wegzetten.
Haha, ik ben een 50-plusser en heb zelfs met Ian Curtis zelf in de wandelgangen van de Lantaren in Rotterdam rondgelopen en aan de bar gezeten in 1980. Daarbij ook nog eens vanaf 1983 tot 1998 in de muziekhandel gewerkt. Lees daarbij mijn bijdragen op dit blog nog maar eens en kom dan nog maar eens terug met je enorm zwakke argumentatie en diskwalificatie.
Muzikaal politiek correct zeker. Laat me raden: Interpol mag nog wel, Editors/White Lies niet. Hoe voorspelbaar.
“Om verdrietig van te worden”. Over melodramatisch gesproken. Huil jij lekker verder in je Ivoren Toren.
Zo, dat moest even. Van de herfst word ik al niet vrolijk, laat staan van die doorgewinterde puristen.
Ik snap helemaal niets van de ophef, aandacht en “bewondering” ten aanzien van deze band… Persoonlijk vind ik het een totaal overbodige band en een typisch geval van: oh wij zijn een platenmaatschappij en hebben zelf nog geen joy division kloon … nou ja, dan White Lies maar. Zal wel te maken hebben met het, naar mijn mening zeer armoedige niveau van de Engelse muziek op dit moment. Paar uitzonderingen daargelaten. Ik zeg trouwens “Engelse” en niet “Britse” want in Schotland en met name Noord-Ierland gebeuren toch echt wel goede dingen op dit moment. Maar goed: smaken verschillen enzo jek jek jek….
Ah, Schotland: We Were Promised Jetpacks, Twilight Sad, Frightened Rabbit, enz., enz.. Alleen de tongval al. Daar kan ik inderdaad nog uren over verder redeneren.
Maar nog even on topic: Joy Division was en is een grootse, legendarische band. Desalniettemin was de band een onderdeel van een geluid dat begin jaren tachtig overal te horen was en niet alleen op Factory of Disques du Crepuscule. Natuurlijk zetten zij mede de toon, maar bands als Section 25, ACR maar ook Tuxedomoon en Cabaret Voltaire etc. waren daarvoor net zo belangrijk. De dood van Ian Curtis heeft JD uiteindelijk net een extra geboden, waarmee de band meer bekend raakte bij het grote publiek. Nogmaals: JD is muzikaal zeker belangrijk en legendarisch, maar de band zou zonder de vroegtijdige dood van Ian Curtis op een heel andere wijze bekeken worden in de tegenwoordige tijd.
Ieder band die nu teruggrijpt naar de muziek van de beginjaren ’80, zoals andere bands teruggrijpen naar de zestiger of zeventiger jaren, direct af te schieten als irrelevant of onecht vind ik echt veel te kort door de bocht. Muziekgeschiedenis laat altijd een cirkelbeweging zien, dus klonen van klonen van klonen. Maar de ware betekenis van het klonen volgend is het resultaat uiteindelijk even echt of onecht als het origineel, toch?
En inderdaad: uiteindelijk verschillen de smaken alleen maar en vinden we elkaar weer eensgezind op dit blog. Het lijkt hier het CDA-congres wel
Oh ja, je hebt helemaal gelijk: wat als Ian Curtis niet vroegtijdig was overleden? Moet je eens bedenken dat Mark Knopfler na Money for Nothing was overleden …. oei oei oei. (Sorry. Is trouwens ook een Schot bedenk ik mij nu). Maar ja, Mark Knopfler mocht nog bewijzen dat hij ook mindere muziek kan schrijven en daar heeft Ian Curtis niet de kans voor gehad. Het “geluk” noemen in dit kader is wat wrang; hij heeft er niet van kunnen genieten.
Maar goed: ik heb niks tegen klonen. Dat is nu eenmaal popmuziek. Jongeren horen muziek , gaan zelf muziek maken en zie hier… White lIes. Gezonde recycling. Wat ik alleen bedoel is dat de ene kloon het wat beter doet dan de ander. En deze, maar dat is ook maar een mening, is nou eenmaal wat minder. Nogmaals: vind ik. En eh: bedankt voor je “muziekles”. Ik ben dan wel weer blij met al die namen, want ja: 39 is net te jong om een actieve herinnering te hebben aan Joy Division. Helemaal met een vader die naar Country luisterde .. ha ha ha.
Ach, één van de meest favoriete nummers van mijn vader is “Mississippi” van Pussycat. Maar tegelijkertijd luistert hij als 75-jarige (ik hoop dat dat van Pascal alhier mag) graag nog naar Jimi Hendrix, was hij pas nog bij het concert van generatiegenoot Leonard Cohen en had ook graag mee gewild naar Roger Waters.
Schattig volgens sommigen. Voor mij een normale zaak bij oprechte muziekliefhebbers.
En, hoe toepasselijk, de meest gedraaide cd van mijn even oude moeder is “Substance” van Joy Division!
Wat ‘n hipsters
En country: momenteel loopt een heel wat jongere generatie weg met de platen van The Man in Black nota bene!!
Haha, als 50-plusser op een muziekforum je Ian Curtis anecdote komen uitstrooien is ook wel erg sneu zeg. Dat neemt niet weg dat als het waar is jij toch als geen ander zou moeten begrijpen hoe compleet inwisselbaar White Lies is.
Die Joy Division vergelijking is natuurlijk een open deur, leuk dat je die alvast voor me intrapt, maar we kunnen natuurlijk nog wel even verder gaan, XTC, Gang of Four, Wire, Echo & The Bunnymen. Overal pikken ze iets uit. Dat Interpol door deze zelfde bands is geïnspireerd is op zich geen ramp, zo lang je er een eigen twist aan geeft. Interpol deed dit op de eerste plaat redelijk goed, vooral dankzij de teksten en halve akkoordprogressie die ze toch een ‘eigen’ sound gaf. Daarna werd het allemaal wat minder, maar ging het ook wat verder bij de jaren ’80 vandaan.
Als je dan als 18-jarige snotaap een kloon van een kloon wordt zonder ook maar je best te doen om er muzikaal iets meer van te maken, dan ben je mij gauw kwijt. Helemaal als je compleet misplaatst alleen oog hebt voor oppervlakkige zaken als imago.
Maar goed, vanuit deze ivoren toren vind ik het wel grappig dat je je zo opwindt over mijn stukje. Ga jij verder met het luisteren naar je ‘Guilty Pleasure’ (hoe voorspelbaar trouwens, het wel willen luisteren, maar het dan hip en ironisch een guilty pleasure noemen, ik ken veel hipsters, maar niet van 50, schattig hoor), Ian Curtis draait zich nog even om in z’n graf.
Uit het laatste deel van je bijdrage begrijp ik dat jij zo’n purist bent, die vindt dat vijftigers achter de geraniums moeten zitten en de term “guilty pleasure” niet mogen bezigen? Da’s pas een hokjesgeest en sneu. Daarbij ook nog eens zo goed de zielenroerselen van Ian Curtis kennen om te weten wanneer en waarom hij zich zou omdraaien in zijn graf. Nou, nou.
Overigens is mijn opmerking (geen anecdote) met betrekking tot de laatstgenoemde inderdaad waar. Jammer dat je dat direct weer als suspect bestempeld, maar anderen diskwalificeren doe je graag, begreep ik al uit je allereerste stukje. Dat blijkt ook nog eens uit je opmerking dat je het “grappig” vindt dat ik me zo druk zou maken, terwijl je zelf je met een nogal hoogdravend en behoorlijk denigrerend stukje de discussie aanzwengelt.
Maar goed ik ben inmiddels oud genoeg (50+ weet je wel) om te weten dat dit alles je weinig beroeren zal in jouw torentje. Wentel jij je maar in je eigendunk dan zet ik nog een hip plaatje op.
Ik vind ze namelijk briljant!! Ze brengen de jaren ’80 voort in een modern jasje. Ik ben voor dit genre helemaal te vinden. Live kunnen ze inderdaad een stuk beter,maar hun debuutalbum is af !!
24 februari, Heineken Music Hall, Amsterdam. Ze gaan gelijk voor groot!
Tsja, “Interpol en Editors doen het ook” zullen ze gedacht hebben. Maar hoezeer ik de band, tegen de keer van alle puristen in, ook sympathiek blijf vinden, denk ik dat ze bij het uitkomen van het tweede album in januari toch veel airplay bij 3FM en consorten moeten vinden om de zaal vol te krijgen.
Zal wel lukken, denk ik. En hoewel de band natuurlijk hard werkt aan een populair imago (dat geef ik de criticasters echt wel toe) vind ik een al te zeer op hitjes gericht publiek bij het concert ook wel weer jammer (zoals ook het geval was bij Editors waar echt veel mensen zich al afvroegen bij de support-acts (!) wanneer Papillon nou gespeeld zou gaan worden!).
Ga toch in ieder geval kijken of ik die 24e tijd en zin heb (de dag daarop al bij The Black Angels in Tivoli en eerder die week bij The National: wordt weer een volle februari-week).
Lol
Pingback: White Lies direct door naar HMH voor concert, single Bigger Than Us uit | Alternative