De amper een jaar geleden opgerichte band White Lies uit Londen neemt alles bloedserieus. De galmende muziek ademt jaren tachtig doomwave – in een lightversie weliswaar – en het vet aangezette drama druipt van de teksten. Het imago – zwarte kleding, ernstige blikken, verboden te lachen – is daarbij mogelijk nog belangrijker dan de muziek. Een imago zo geforceerd bloedserieus dat het weer bijna om te lachen wordt. Bijna, als de muziek van White Lies tenminste niet zo’n bloedeloze imitatie was van zonder uitzondering betere voorbeelden. Platenmaatschappij Polydor/Universal zal echter blij zijn met deze kruising tussen succesnummers Editors en The Killers, want populair zal dit bandje al dan niet tijdelijk wel worden. Succes en platenverkoop verzekerd. Maar laten we nu niet doen alsof deze Londense jochies door oergroepen Joy Division of Echo & The Bunnymen zijn beïnvloed.
En dan is het nota bene ditzelfde White Lies dat als enige Engelse gitaarband van de Britse muziekcritici voor 2009 een gouden toekomst voorspeld krijgt. Dat insinueert dat het nog wel slechter gesteld moet zijn met de Britse gitaarpop dan we tot nu toe dachten. Want zowel muzikaal als tekstueel hebben we in geen tijden een plaat gehoord die zo van slecht jatwerk aan elkaar hangt als To Lose My Life.
Iedere baslijn, krassende gitaarriff of synthesizerklank hebben we al eens ergens eerder gehoord. Daar overheen doet zanger Harry McVeigh vervolgens zo z’n best om ernstig en doorleefd te klinken, met pathosrijke huilende zangstem en zijn met clichés doorspekte teksten over nachtmerries, een zogenaamde fascinatie voor de dood (‘laatst was ik op een begrafenis…’), bloed aan z’n handen of een schuilplaats zoeken ‘voor de storm’.
Waar hoorden we dat allemaal toch eerder? Het droeve is: geloven doen we ‘m nergens. Wat doorleefd bedoelt is, klinkt potsierlijk en na vijf nummers begin je vanzelf ‘stel je niet aan man!’ naar je speakers te schreeuwen. “Let’s grow old together, and die at the same time”, klinkt het in single Lose My Life. Staat op papier heel romantisch, maar de hysterische nadruk ligt dan weer zo op dat tweede zinnetje. Het lijkt verdorie wel het werk van een dertien-in-dozijn emobandje dat per ongeluk jaren tachtig wave op een te luchtige toon aan het naspelen is. Wellicht dat Editors ook gebakken lucht te bieden heeft, maar die is dan tenminste goed doorbakken en nog een beetje lekker gekruid. En die liedjes zijn enerverender en meeslepender.
Maar op dit To Lose My Life heeft geen enkel liedje iets eigens, spannends of oprechts te bieden. Niets zo erg als bands waarbij het marketingplan en het imago veel eerder bedacht zijn dan de muziek. Trap er niet in. Snel weg ermee. (*)
White Lies – To Lose My Life
Joris, hadden we dit niet samen op London Calling gezien? Hield inderdaad niet over. Op Eurosonic liepen er trouwens ook veel mensen weg – een van de weinige bands in Huize Maas waar geen rij buiten stond.
Zou goed kunnen, herinner me nog een erg matige theatershow.
Leuke recensie Joris, kan er goed er mee uit te voeten… Maar het live optreden op Eurosonic was toch wel aardig hoor. Zeker de eerste helft ervan was ronduit goed. Daarna zakte het wat weg.
@Emile: op Eurosonic vielen ze inderdaad nog mee, vergeleken met de shows in Reykjavik en Amsterdam.
Het is misschien makkelijk en al veel vaker gedaan, maar ze weten wel zeer aanstekelijke nummertjes te schrijven!
iedereen snelde toen maar naar die andere headliner triggerfinger, waar ik trouwens bijna niemand nadien over gehoord heb. Weer een geniaal optreden van die mannen uit belgie..
Gisteren in de auto geluisterd. Dat was waarschijnlijk ook de enige keer.
De platenhoes is prachtig; de rest inderdaad niet echt boeiend.
En Triggerfinger is vet.
Ik vind het echt een onzin recensie.
Ik heb ze vorig jaar op Lowlands gezien, en niemand liep weg. Het werd alsmaar drukker. En het was goed!
Het album heb ik nu meerdere malen beluisterd (enkele nummers kende ik al langer) en daar staan een aantal hele mooie nummers op.
Die onzin over doorleefdheid… die gasten zijn net begonnen, geef ze wat krediet.
Eerste album, de meeste debuten zijn heel wat minder.
Maar als je het debuutalbum van deze jonge gastjes persé wilt vergelijken met Joy Division en Echo in hun hoogtijdagen, dan doe je ze tekort. Joy Division is zo’n beetje dé standaard voor iedere naar new wave neigende band. Dan kom je al gauw tekort.
De nummers death en unfinished business zijn gewoon goed en er staan meer goede nummers op. Natuurlijk vormt dit album niet de nieuwe standaard voor new wave anno 2009. Natuurlijk is het niet altijd geloofwaardig als zo’n jong gastje alleen maar over de duistere kant van het leven zingt.
De sound is niet nieuw, maar dat pretenderen ze ook niet. Het album is gewoon een goed debuutalbum.
En die onzin over marketingplan.. wel eerst jezelf goed informeren. De band bestond allang voordat ze een aanbod voor een platendeal kregen.
Als je het album net zo goed hebt beluisterd als dat je je hebt verdiept in de feiten, dan snap ik ook waar deze recensie op gebaseerd is.
Helemaal eens met Stefan, waarom is er zoveel kritiek op deze band? Ik heb de cd en ik vind hem echt niet slecht. Het is geen meesterwerkje en het is ook niet bijster origineel maar er staan wel echt een paar leuke platen op( E.S.T, To lose my live, Death, Unfinished Bussines) Ook heb ik een hekel aan die mensen die vinden dat als een cd ook maar een beetje donker klinkt , het een rip-off is van Joy division. Dus alle rockbands zijn ook een kloon van The Beatles?
Gewoon een aardige cd die minimaal 3* verdient en maximaal 4, gewoon leuk.
Was juist heel enthousiast over dit debuutalbum. De vergelijking met Joy Division slaat nergens op komt meer in de buur van Interpol. Prima debuut en ga 10 maart a.s zeker in de Melkweg naar deze groep kijken.
Pingback: White Lies in de herfst opnieuw op Nederlandse clubtour | Alternative
Ik ben geen doemdenker, maar ik vind het echt een vet album. Eén van de meest gedraaide van dit jaar. Op Pinkpop ook zeker goed te pruimen. Ik ga ze weer op Lowlands bekijken en dan zien ik wel weer of ik ook nog naar een clubshow ga.
Pingback: Flaming Lips, White Lies, Bat for Lashes en Miss Montreal supporten Coldplay in Goffertpark | Alternative
haha
wat een slechte recensie,
kritiek geven op een band die zogezegd kopieert
en dit doen door een recensie volledig op te bouwen uit gekopieerde en al eerder gehoorde cliché informatie over de band te spuien
waarom steeds die vergelijking met editors en joy division?
de mensen luisteren niet meer de dag van vandaag
het is niet omdat het zwart en 80′s klank heeft dat het direct aan die bands gelinkt moet worden
de songs hebben altijd een heel andere opbouw dan joy division songs
en editors klinken qua sound ook helemaal anders
wat voor white lies enorm spreekt is hun professionalisme op vlak van sound,
alles klinkt enorm straf (iets wat bij editors allerminst het geval is, die gitaarlijn altijd hetzelfde TITITI …)
én ze vullen ieder detail en extraatje perfect in
je bent een sukkelaar van een muziekjournalist meneer
White Lies is typisch zo’n bandje wat ff leuk is (voor sommige) om er daarna nooit meer wat van te horen. Ik heb ze gezien op London Calling en wat was dat een partij saai en eentonig. Het is allemaal wat te simpel en eenvoudig.
Saaie band inderdaad. En hun videoclips zijn ook gejat, eh geïnspireerd door Joy Division.
De kritiek is echt onzin.
Die gasten zijn amper in de twintig.Het is zoooooooo makkelijk om beginnende bandjes af te zeiken. Nee de Editors zijn goed.Of The Killers dan.
Die spelen altijd 2 of 3 covers van Joy Division.
Misschien kan je dan beter naar Lady GaGa gaan luisteren. Dat is pas muziek!!!!
Nee,dit is hun debuutalbum.Het klinkt vrij vlak nog maar er komt nog wel meer aan. Dit is geen eendagsvlieg…Ze moeten alleen nog groeien!
Maarja,voor sommigen is dat natuurlijk niet goed genoeg.Het moet meteen perfect zijn. Wat een onzin…
Pingback: White Lies begin 2011 terug met nieuw album | Alternative