Versche Hollandsche Waer: Eckhardt – The Big Blue Yonder

Om even met de deur in huis te vallen: de allermooiste Excelsior-release van dit jaar tot nog toe, komt uit tamelijk onverwachte hoek. Opeens was het er enkele weken terug, het veertien liedjes tellende debuutalbum The Big Blue Yonder van Eckhardt, een naam waarachter muzikant Rik Elstgeest schuil gaat. In het verleden was hij frontman van de hoekige artrockband Kopna Kopna. Na debuut Like You! hield deze band het gek genoeg al vrij snel voor gezien. Elstgeest en andere leden raakten betrokken als muzikanten bij het in Leiden gevestigde toneelgezelschap De Veenfabriek en vormden ook het eigen gezelschap Touki Delphine. Met enkele van die muzikanten, onder wie oud-Kopna Kopna leden Bo Koek en John van Oostrum en ook leden van Alamo Race Track, maakte Elstgeest The Big Blue Yonder; een heuse rustgevende, zeer mooie liedjesplaat.

Dat de nummers in alle rust tot stand gekomen moeten zijn, hoor je bijna af aan deze met producer Frans Hagenaars opgenomen plaat. Met On The Day begint het geheel gevaarlijk rustig, maar van kabbelen is absoluut geen sprake, het hele album lang niet. Gedurende het hele uur dat The Big Blue Yonder duurt, houden de doorwrochte composities je zonder problemen bij de les.

De meeste nummers zijn akoestisch van aard, op een enkele vlottere, ronduit heerlijke popsong na: het ronduit sprankelende House Full Of Light aan het begin van The Big Blue Yonder. Het hele openingskwartet van het album is sowieso het allerfraaist, met het wat gejaagde, met strijkers aangeklede titelnummer en het prachtig met subtiel blazers gearrangeerde Hey Hey, extra opgesierd door een verleidelijke vrouwelijke zangstem.

Dat de allerbeste nummers meteen aan het begin zitten, wil niet zeggen dat de koek hiermee op is. Integendeel: ook de overige tien nummers van The Big Blue Yonder zijn verzorgd, kalm en zeer mooi, met geregeld zeer inventieve arrangementen voor tal van blaasinstrumenten, strijkers, piano en xylofoon. Ze verraden enigszins de conservatorium-achtergrond van Elstgeest en betrokkenen, zonder dat The Big Blue Yonder ook maar één moment een pretentieuze plaat wordt. En anders voorkomt het licht-Nederlandse accent in het Engels van Elstgeest dat wel, al stoort dit beslist niet.

Wat is er intussen toch met de boswachter-outfits op het podium, zoals ook op de afgelopen editie van Motel Mozaïque? Ja, het is toch waar, sommige liedjes met een wat huppelend ritme (It’s Getting Colder, There’s No Love) roepen met een beetje goeie wil plezierige gedachten op aan bossen en lange wandelingen, banjerend door blaadjes en takken op de grond. Wat een rustgevend en bijbehorend prettig gevoel een collectie liedjes al niet kan veroorzaken.

Eckhardt is komende zomer onder meer nog live te zien op het theaterfestival De Parade.

Eckhardt – Hey Hey (Pas op: geslachtsdelen-alert)