Animal Collective heeft het meest succesvolle jaar uit de loopbaan van de band tot nog toe achter de rug. Dat is te danken aan het toegankelijker, van alle mogelijke kanten bejubelde album Merriweather Post Pavilion, waarmee Geologist, Panda Bear en Avey Tare ook acuut een groter publiek bereikten. Totale gekte en freakfolkelementen van weleer werden op de plaat immers grotendeels opgeofferd ten gunste van een voller en poppiër elektronisch geluid, met meer dan ooit mooie melodieën en samenzang.
Het mooie jaar 2009 sluit het trio in stijl af met een prachtige EP van vijf nummers: Fall Be Kind. Een werkstukje waarmee sommige nieuw gewonnen fans weer wat afgeschrikt zouden kunnen worden: deze nummers uit de Merriweather-sessies beschikken weliswaar over hetzelfde kamerbrede geluid, maar doen ook weer een stuk weirder en experimenteler aan en laten de klassieke liedjesstructuur weer wat linkser liggen. Iets wat gevorderde Animal Collective-fans dan weer als uiterst plezierig zullen ervaren.
Zeker de opening is overweldigend goed, met het eerder op deze plek geroemde Graze. Dat begint als een soort klassieke musical Animal Collective-style, ontaardend in vreemde, kinderlijk blij kermisdeuntje. Gevoelens van blinde euforie borrelen pas goed op dankzij hoogtepunt What Would I Want? Sky, ook het nummer waarmee Animal Collective de boeken in gaat als de eerste band ooit die een geclearde Grateful Dead-sample heeft gebruikt. Het is slechts een flard in een geweldige overvolle bak geluid, met onregelmatig dreunende beats, repetitieve geluiden en uitbundige meerstemmig zang als in My Girls die over elkaar heen buitelen, uiteindelijk uitmondend in een van de mooiste Animal Collective-tracks uit. Gekte en pure schoonheid gingen in muziek zelden zo goed samen.
Abstracter wordt het in de tweede helft van de EP, in het met mysterieuze geluiden omgeven, wat stuurlozere Bleeding en het langzaam opgebouwde On A Highway, dat pas laat knap vorm krijgt dankzij een vreemde galm-sample en slim gebruikte percussie. Een opzwepend ritme vormt ook de drive achter het lang uitgesponnen I Think I Can: met trommels, veel herhalingen en diverse zanglagen dwars over elkaar heen, met verbluffend resultaat.
Daarmee sluit dit nieuwe Animal Collective kunststukje af, waarmee de band zich wederom bewijst als een van de vernieuwendste en meest inventieve groepen die we momenteel kennen. En dat is geen geringe prestatie. Het volgende project is inmiddels klaar: een film, of een visueel album, zoals de band het zelf noemt. Komend jaar gaat het in première op een filmfestival: het is ongetwijfeld weer iets om reikhalzend naar uit te kijken. Voor nu kunnen we met de weergaloze trip dieFall Be Kind heet weer lang vooruit. (*****)
Pingback: In Première: Animal Collective – Brothersport | Alternative