Review: Yeasayer – Odd Blood

De vreemde, zeer creatieve vogels van Yeasayer uit het New Yorkse Brooklyn bedachten twee jaar terug bij hun debuut All Hour Cymbals een heel eigen omschrijving voor hun muziek, waar je min of meer bevestigend ‘ja’ op kon knikken: hooguit de Afrikaanse invloeden vond je niet terug in het zelfverzonnen hokje ‘Middle Eastern-psych-pop-snap-gospel’. Voor de nieuwe, tweede plaat van het viertal heeft die term dringend uitbreiding en een enkele wijziging nodig.

Ten eerste moet de pop nu met hoofdletters, en mogen ook de woorden ‘swing’, ‘r ‘n b’, ‘elektronics’ en ‘highly exciting’ er ergens tussen gepropt worden. Jawel, met het wat zweverige geluid van het debuut als lichte basis – Yeasayer is nog steeds herkenbaar -, schieten de New Yorkers op Odd Blood nog veel meer kanten op.  En dat terwijl de tien uiteenlopende nummers uiteindelijk wel wonderbaarlijk genoeg onmiskenbaar een beresterk, waanzinnig creatief geheel vormen. 

Liefhebbers van het debuut zullen even schrikken bij de gewaagde, maar zeker spannende opening van Odd Blood: The Children ontregelt aanvankelijk dankzij de zware, logge groove, dissonante klanken en hevig vervormde vocalen. Na twee keer horen is de met synths gespeelde melodie in de refreintjes al gauw weer onmiskenbaar Yeasayer. Het al in een vroeg stadium als download weggegeven Ambling Alp laat Odd Blood dan definitief openbarsten met die swingende, kraakheldere elektronische drums en geweldig opbeurende melodieën. De zang van Chris Keating is niet meer verstopt in de geluidsmix en knalt zelfverzekerd en hongerig uit de speakers.

Vanaf dit punt is Odd Blood een soort echte avontuurlijke reis, die nog enigszins kalm voort gaat met de downtempo stukken Madder Red (met een soort pakkende, hoge indianenzang als leidraad) en prachtig liefdesliedje I Remember, waarin Keating heel zelfverzekerd de hoogste noten haalt. Maar vanaf het swingende, zeer poppy O.N.E. – mogelijk het beste nummer -, gaat het loos met Odd Blood; vanaf dit nummer was de band blijkbaar klaar om de gecontroleerde, briljant uitgedachte gekte volledig binnen te laten. Love Me Girl verrast met elektronica en stuiterende r ‘n b-beats uit de betere dagen van Timbaland en blijft intussen catchy. Hit!

Kort daarna bereikt de band met snelle en genadeloos hard swingende liedjes Rome en Mondegreen het absolute kookpunt. Vreemde beats, pakkende eighties synths en pompende blazers (Prince op speed?) doen hun opzwepende werk uitstekend, met als uithijgmoment enkel het korte Strange Reunions, dat met iets dat op een Indiaase sitar lijkt nog het meest All Hour Cymbals in herinnering roept. Laatste rustpunt Grizelda met pakkende handclaps is dan nog bijzonder welkom als de cooldown om de reis mee af te sluiten, om daarna weer snel in deze darkride en achtbaan in één te stappen.

Was All Hour Cymbals nog wat zweverig en psychedelisch van aard en daardoor lastiger grijpbaar – dat werd toen live al trouwens helemaal goed gemaakt -, op Odd Blood klinkt Yeasayer stukken pakkender, directer en toegankelijker, zonder dat er ook maar iets aan avontuur, geestdrift of experiment is ingeleverd. Sterker nog: Odd Blood verkent op één trip nog veel meer muzikale werelden. En ja, dan heb je een wereldplaat in handen, eentje die er heel erg toe gaat doen dit jaar. (*****)

Yeasayer geeft op zaterdag 20 maart een concert in de Amsterdamse Paradiso.

Ambling Alp