Van Radiohead, een band die tegenwoordig wordt gezien als één van de meest avontuurlijke en innovatieve rockbands van de afgelopen twee decennia, is het moeilijk voor te stellend dat zij halverwege de jaren ’90 bekend stond als een soort ‘Nirvana-light’. Dit had alles te maken met debuut Pablo Honey, dat nu een beetje wordt beschouwd als de vreemde eend in het Radiohead-oeuvre, maar toen met monsterhit ‘Creep’ voor de grote doorbraak van de band zorgde.
Na de release van Pablo Honey tourde de band bijna een jaar lang onafgebroken over de hele wereld, voordat frontman Thom Yorke besloot dat het tijd was om aan de slag te gaan met een opvolger. In het voorjaar van 1994 was de opdracht van platenlabel EMI duidelijk; een nieuwe plaat die net zo’n hit zou opleveren als ‘Creep’, en ook nog eens in oktober van datzelfde jaar in de winkels moest liggen.
Yorke en zijn bandmaten hadden echter andere ideeën over welke kant Radiohead op moest. Zo was gitarist Jonny Greenwood druk aan het experimenteren met een nieuwe sound en wilde de band weg uit het hoekje van de Britpopbands, die op dat moment op de top van hun faam waren en waar Radiohead in die tijd consequent in gezet werd.
Het op 13 maart 1995 uitgebrachte The Bends zette dan ook veel mensen, met name aan de overkant van de Atlantische Oceaan, op het verkeerde been. Er was in ieder geval geen nieuwe ‘Creep’ op te bekennen, al liet de band op nummers als ‘Planet Telex’ en ‘The Bends’ horen dat de popmelodieën nog niet helemaal verdwenen waren.
The Bends is echter ook duidelijk experimenteler dan Pablo Honey, met tracks als ‘My Iron Lung’ en ‘Bulletproof..I Wish I Was’, waarop Yorke de persoonlijke onderwerpen van het debuut achter zich laat en over meer sociale en globale thema’s schrijft. Voor ‘Fake Plastic Trees’ haalde hij de inspiratie uit een concert van Jeff Buckley, waar hij vlak voor de opnames was geweest en wat duidelijk van invloed is geweest op zijn stemgebruik in dat nummer. De geweldige en spookachtige afsluiter ‘Street Spirit (Fade Out)’ geeft een idee welke kant Radiohead na The Bends op zou gaan, richting klassieker OK Computer en met name Kid A.
The Bends is om verschillende redenen een sleutelplaat in het oeuvre van de band. Hun tweede wordt door velen gezien als de overgang tussen de Britpop/grunge van Pablo Honey naar de experimentele genialiteit van OK Computer. Daarnaast legde Radiohead met The Bends, en dan vooral met het nummer ‘Black Star’, de kiem voor de lange samenwerking met producer Nigel Godrich, die na The Bends bij elk Radiohead-album was betrokken en een belangrijke stempel heeft gedrukt op de sound van de band.
OK Computer wordt door de meesten gezien als Radioheads magnum opus, al zijn er ook lansen te breken voor Kid A en natuurlijk The Bends. Zonder de belangrijke overgangsplaat The Bends geen OK Computer immers, een album dat na een wisselende ontvangst in de laatste twee decennia is uitgegroeid tot een absolute klassieker.
