Aan het eind van de middag van 2 oktober 1995 ging er elke halve minuut een exemplaar van (What’s The Story) Morning Glory? over de toonbank in Groot-Brittannië, het langverwachte tweede album van Oasis dat in de eerste week na de release maar liefst 347.000 keer werd verkocht. Toch waren de kritieken in eerste instantie niet zo lovend; de sound van Morning Glory zou te bombastisch zijn en te ver weg liggen van Definitely Maybe, het album dat Oasis één van de grootste bands van het Verenigd Koninkrijk maakte. Twintig jaar later terugblikkend kan er gerust gesteld worden dat bijna iedereen het er over eens is dat Oasis’ tweede een absolute klassieker is.
Net zoals als alles bij de broertjes Liam en Noel Gallagher ging het maken van Morning Glory niet van een leien dakje. Toen Noel liet weten dat hij tijdens de opnames in Wales of ‘Wonderwall’, of ‘Don’t Look Back In Anger’ wilde inzingen (het werd uiteindelijk de laatste), vertrok Liam naar de plaatselijke pub om met twintig dronken Welshmen terug te komen en de hele studio op stelten te zetten. Een woedende Noel gooide iedereen eruit, sloeg Liam met een cricketbat en stapte daarna uit de band. Twee weken later keerde hij weer terug en schreef hij in de trein naar Wales maar mooi even ‘Cast No Shadow’.
Die rivaliteit tussen de Gallaghers vormt de kracht en de zwakte van Oasis. De band kapte er natuurlijk in 2009 mee nadat ze elkaar weer eens in de haren waren gevlogen, maar was waarschijnlijk ook nooit zo goed geworden als de twee elkaar niet tot het uiterste hadden gedreven. Op geen van Oasis’ albums komt dit zo goed naar voren als op haar magnum opus. (What’s The Story) Morning Glory? is één van die zeldzame platen uit de popgeschiedenis waar gewoon elk nummer raak is, van de knallende opener ‘Hello’, de anthems ‘Wonderwall’ en ‘Don’t Look Back In Anger’ (live nog steeds een favorietje), tot ‘Some Might Say’, het Beatlesque ‘She’s Electric’ en de heerlijke psychedelische afsluiter ‘Champagne Supernova’.
De plaat maakte Oasis in de tweede helft van de jaren ’90 de grootste rockband ter wereld, een status die de band onderstreepte door bij de legendarische Knebworth concerten op twee avonden voor een publiek van in totaal 250.000 man te spelen. Oasis was met (What’s The Story) Morning Glory op de toppen van haar kunnen, vol zelfvertrouwen en bravoure. De Gallaghers hadden daarna moeite om aan het verwachtingspatroon te voldoen dat zij zelf geschapen hadden met het ultieme Britpopalbum, en zo goed als toen werd het nooit meer.
