Muse
De zaterdag is vooral een goede dag voor liefhebbers van folk en singer-songwriters. Dit begint al bij de openingsact van The Barn Other Lives, dat haar prachtige liedjes prima naar een livesetting weet te vertalen. De nummers van Tamer Animals, onder andere ‘As I Lay My Head Down’ en de titeltrack, maken het meeste indruk, al vallen de tracks van het nieuwe album Rituals die langskomen ook zeker niet uit de toon.
The Tallest Man On Earth treedt tegenwoordig op met een complete bandbezetting. Eerst was het alleen Kristian Matsson met gitaar, maar het eenzame bestaan on the road ging hem niet in de koude kleren zitten. Dit werkte op het nieuwe album Dark Bird Is Home wonderwel, al lijden de overige bandleden live alleen maar af. The Tallest Man On Earth is op zijn best als hij in zijn eentje zijn liedjes ten gehore brengt, zoals uit solo-intermezzo ‘The Gardner’ blijkt. Het optreden weet daardoor helaas maar matig te boeien.
Het hoofdpodium rond een uurtje of 6 blijkt niet de ideale setting voor The War On Drugs. Eind vorig jaar in Paradiso was de band nog fantastisch, in de zon met een matig geïnteresseerd publiek lukt het de band maar om bij vlagen goed te worden. Dit gebeurt niet geheel toevallig tijdens de hoogtepunten van Lost In The Dream: ‘An Ocean In Between The Waves’, ‘Red Eyes’ en vooral ‘Under The Pressure’ weten het publiek wel bij de strot te grijpen. Hopelijk volgende keer gewoon in een tent of in ieder geval als het donker is.
Van Noel Gallagher’s High Flying Birds weet je altijd wat je kan verwachten. Ook op Werchter speelt de band een prima set, met veel nieuwe nummers van nieuwe plaat Chasing Yesterday en natuurlijk de onvermijdelijke Oasisklassieker ‘Don’t Look Back In Anger’.
Terwijl de grote massa bij Lenny Kravitz op de grote weide vertoefde waren zo’n 14.000 gelukkigen in The Barn getuige van een magistraal optreden van Damien Rice. Helaas kan het tegenwoordig nooit meer stil zijn als een artiest aan het spelen is, maar gelukkig was Rice zo goed dat het al vrij snel niet meer opviel. Tijdens de set van ruim een uur kwamen alle klassiekers langs, van ‘Cannonball’ waarmee hij opende, tot het massaal meegezongen ‘hitje’ ‘9 Crimes’, ‘The Blower’s Daughter’, ‘Volcano’ en van zijn laatste plaat My Favourite Faded Fantasy ook ‘The Greatest Bastard’ en ‘Long Long Way’.
Dat hij alles in zijn eentje met een gitaar doet maakt het geheel nog intiemer, en misschien ook wel extra pijnlijk. Zijn laatste album was natuurlijk een break-up plaat en ook op de oudere tracks blijft het stil als de stukken van Lisa Hannigan komen, of hij zingt ze zelf in. Rice confronteert zichzelf dus avond aan avond weer met de moeilijkste tijd van zijn leven en lijkt alles van zichzelf achter te laten op het podium. Na het met een looppedaal tot vol bandgeluid opgebouwde ‘It Takes A Lot To Know A Man’ is het applaus bij het hoogtepunt van Rock Werchter 2015 dan ook oorverdovend.
Zondag is het vooral toewerken naar de enige overgebleven echt grote headliner. Kasabian speelt een beetje de rol van voorprogramma en doet het trucje dat we van de Britse branieschoppers kennen. Naast hun eigen hooliganpop speelt de band covers van onder andere ‘Praise You’ van Fatboy Slim en ‘She Loves You’. Dat de The Doors cover ‘People Are Strange’ het beste moment van de show is, is veelzeggend.
Muse laat daarna horen waarom het terecht is dat de band wordt gezien als één van de beste liveacts van dit moment. Naast de beste nummers van het nieuwe album Drones speelt de band een retestrakke greatest hits show, waarin alles langs komt. Daarnaast is er opvallend veel aandacht voor ouder werk, met fanfavorieten ‘Citizen Erased’ en ‘Stockholm Syndrome’. Als je dan na ruim anderhalf uur er nog een toegift uit kan gooien die bestaat uit ‘Uprising’, ‘Starlight’ en ‘Knights Of Cydonia’ ben je de terechte afsluiter van Rock Werchter.
Lees ook het verslag van dag 1 en dag 2.
