Album van de week – Bloc Party – A Weekend In The City

De stroom van uitmuntende Britse bands die krap drie jaar terug op gang kwam raast anno 2007 met volle kracht verder. We worden nog steeds met het ene na het andere piekfijne debuut om de oren geslagen (Klaxons, Jamie T, Bromheads Jacket), terwijl succesvolle debutanten uit de eerste lichting – laten we ze de ‘class of 2005' noemen – rond deze tijd met de oh zo belangrijke tweede plaat komen. Het album dat definitief uitwijst of we te maken hebben met een eendagsvlieg of een blijvertje. Dat oordeel vellen we binnenkort over Kaiser Chiefs, Maximo Park, The Rakes en nu al over Bloc Party, wiens tweede cd A Weekend In The City is gedoopt.

Achteraf gezien was Bloc Party twee jaar terug al een van de meest ambitieuze en avontuurlijke bands uit de hele catalogus. Het heerlijk rusteloze debuut Silent Alarm bood in vergelijking tot andere groot geworden collega's Franz Ferdinand en Kaiser Chiefs minder feest, maar veel meer spanning. Zowel in muzikaal – nerveus, strak drumwerk en messcherpe, puntige gitaarriffs – als in tekstueel opzicht. Op nieuwe plaat A Weekend In The City duikt songschrijver Kele Okereke (25) vele malen dieper en slaat hij met zijn band spannende nieuwe wegen in.

Bloc Party is voor het tweede album duidelijk meer op avontuur in de studio gegaan. De songs zijn gelaagder en er is meer gestoeid met verschillende gitaargeluiden, electronica en drumloops. Daarnaast gaat de band minder puntig te werk dan op het debuut. Meerdere nummers klokken vijf minuten. Nog altijd klinkt Bloc Party gejaagd, maar toch minder geaast dan op het debuut. Dit en het studiogesleutel heeft wel tot gevolg dat we minder dan op Silent Alarm echt een bandje horen spelen, en dat is geen vooruitgang te noemen.

De plaat heet niet voor niets A Weekend In The City. Okereke werpt in zijn teksten een blik op Londen anno 2007. Net als in de The Good, The Bad And The Queen-songs van zijn oudere collega Damon Albarn is die blik lang niet altijd even rooskleurig. Daar wonen is blijkbaar lang geen pretje. "East-London is a vampire. It sucks the life right out of me", zingt hij in plaatopener Song For Clay (Disappear Here) over Muse-achtige gitaarbombast. In Hunting for Witches heeft hij het over een heksenjacht op potentiële verdachten na de aanslagen op de Londense metro in juli 2005. Racistisch geweld, negativisme, druggebruik. Het zijn genoeg ingrediënten voor een duistere eerste helft van de cd, inclusief de donkere eerste single The Prayer.

De tweede helft bevat meer momenten van hoop en zelfs voorzichtig, kortstondig liefdesgeluk in de belevingswereld van Okereke. Dat uit zich in niet per se lichtere, maar wel optimistischer klinkende songs. Het met jubelende strijkers opgesierde On brengt gevoelens van euforie teweeg en ook op de catchy, huidige single I Still Remember treffen we de zanger in een vrolijke bui. Alleen dat koor in de over the top bombastische afsluiter SXRT is mij teveel van het goede, maar het is in ieder geval een afsluiting die je niet snel vergeet, waarna je dit album snel nog eens opzet. Het mag duidelijk zijn.

Uit deze ‘class of 2005' zet Bloc Party anno 2007 nog steeds verreweg het meest aan tot nadenken met inventieve, gejaagde muziek die zich niet een-twee-drie laat doorgronden. Dat spontaniteit het dit keer verliest van diepgang en vernieuwingsdrang mag een verademing heten op deze stap vooruit. Dankzij A Weekend In The City zal de status van Bloc Party alleen maar groeien.

Bekijk hier de fraaie video van I Still Remember, die zich afspeelt tijdens een treinrit. Luister naar onder meer Song For Clay, The Prayer en I Still Remember op MySpace.  Wat vind jij van de nieuwe Bloc Party, beter of minder dan het debuut?