Het was al bepaald geen mager jaar voor Tim Knol, met een geslaagde clubtour en dito optredens op festivals als Lowlands en Into the Great Wide Open.
En dat goed ontvangen debuut natuurlijk, dat eind dit jaar opnieuw uitkomt met een extra bonus-EP ‘In My Room’, vol akoestische varianten van de liedjes die al op het eerder verschenen schijfje zijn te vinden. Het verschil?
Behalve gitaar ook “hier en daar een verwaalde strijker, een beetje piano en af en toe een handklap”, zo belooft het persbericht over het paradepaardje van Excelsior.
Het blijft een beetje wringen: als fan snel de nieuwe plaat in huis halen van je favoriete artiest, terwijl latere beslissers ineens kunnen kiezen voor deluxe-editions en heruitgaven leuke extra’s.
De voorbeelden door de jaren zijn legio: Queens of the Stone Age, Bjork en onlangs ook The National, allemaal pech voor kopers van het eerste uur. Maar ook aan die groep is gedacht, want In My Room is straks ook los te koop – in ieder geval als download op iTunes.
***Update met commentaar vanuit Excelsior, naar aanleiding van de reacties op dit bericht: “[Ze kunnen zich] de reacties voorstellen. [...] We hadden ‘m graag los willen verkopen, maar dit bleek niet haalbaar. Vandaar de variant op iTunes en andere digitale aanbieders.”
Persoonlijk vind ik dan een download bij iTunes nog steeds een mindere optie.
Ik heb het al eerder geschreven naar aanleiding van de deluxe heruitgave van The National: de kopers van het eerste uur maken in hun enthousiasme een deluxe heruitgave juist mogelijk maar worden door de platenmaatschappij op deze wijze toch genaaid. Men moet het dan ook niet vreemd vinden dat sommigen hun heil dan zoeken via minder legale wegen.
En voor diegenen die direct gaan roepen dat je dan toch gewoon die deluxe versie extra koopt: hier thuis kan een euro vaak maar spaarzaam één keer uitgegeven worden.
Daarbij schaf ik ook nog eens vaak al de speciale voorintekeneditie (boxsets e.d.) aan, dus geef al gemiddeld meer uit. Wat dat betreft ben ik een vleesgeworden bewijs van de stelling dat downloaden (ja, dat doe ik ook) juist kan leiden tot een stijging van de verkoop. Ik heb nog nooit zoveel cd’s aangeschaft (en ook nog eens van nieuwe bands), behalve toen ik zelf in een platenzaak werkte (ook daar kon ik natuurlijk alles wat ik wilde gratis horen).
Maar goed, on topic: ik denk dat vooral ook de artiesten eens stelling moeten nemen tegen dit soort verkoopstrategieën. Het apart beschikbaar stellen van het materiaal via iTunes is dan in ieder geval een optie, alhoewel, zoals ik al stelde, niet de meest optimale.
Dat is exact wat ik hier wilde aansnijden. Gelukkig zijn er ook steeds meer bands waarvan eerst een gelimiteerde speciale uitgave verschijnt (Beach House, laatste Elbow schiet me te binnen) en daarna de “gewone”.
Nu maar hopen dat die nieuwe EP ook gewoon los in cd-formaat te koop zal zijn.
Uhm volgens mij bestaat dit fenomeen zo ongeveer sinds de dag dat god de cd schiep. Vind het niet zo erg als er fikse tijd tussen de verschillende versies zit (Exile on Main Street) maar hoe veel jaren geleden is het nou helemaal dat die Tim Knol zijn debuut cd uitbracht…
Jij hebt het meer over de remasters: eerst werd alles zo rap mogelijk op cd verkrijgbaar gemaakt om pas jaren later ook wat aan de geluidskwaliteit te gaan doen (al dan niet hoorbaar beter dan het ouderwetse vinyl volgens sommigen; weer een heel andere discussie).
Mij gaat het meer over het fenomeen dat plotseling vanuit allerlei krochten niet eerder verschenen opnamen (live, demo etc. etc.) verschijnen die dan weer toegevoegd worden aan de reguliere plaat. Nu is dat bij ouder werk (zoals Exile of bijvoorbeeld binnenkort de uitgebreide versie van Darkness on the Edge of Town) natuurlijk erg spannend en welkom, maar niet bij een plaat die net uit is. En dat laatste zien we steeds meer gebeuren en is relatief een nieuw fenomeen.
Overigens is er ook een wildgroei in exclusives te bespeuren: allerlei bonustracks die slechts exclusief te verkrijgen zijn bij de aanschaf van de gehele plaat bij iTunes, Amazon enz.. Maar dan ook nog eens vaak landgebonden, zodat niet iedereen deze tracks kan aanschaffen.
De laatste The Black Angels heeft zo bijvoorbeeld zes (!) bonustracks extra, verspreid over vier of vijf aanbieders, en niet in ieder land verkrijgbaar.
Vroeger kwam het alleen voor dat bij de Japanse uitgave van een cd een bonustrack zat (om goedkopere Europese/Amerikaanse import te voorkomen), nu vormen die verspreide bonustracks al gauw een halve plaat extra!
Muzikaal natuurlijk altijd interessant, maar voor de liefhebber dan toch een dure aangelegenheid en soms ook (vanwege de hierboven restricties door allerlei copyrights) een onmogelijke opgave om legaal alles te pakken te krijgen.
@Jan: eens, met de Stones etc. is het inderdaad minder erg, want nieuwe generatie die nog niet geboren was bij eerste release.
Maar zoals hier bij Tim Knol (en straks ook Caro Emerald, voor wie dat leuk vindt) is de originele uitgave nog geen jaar oud en is die nieuwe uitgave volgens mij leuker voor de nieuwe aanwas dan voor de fans van het eerste uur.
Zelfde onderwerp, andere band:
voor wie de cd Mumford & Sons nog niet had, wacht even tot 6 december. Dan komt ‘ie opnieuw uit met bonustracks, extra live-cd en dvd.
Mag ik ook gewoon nog langer wachten (“infinite”)?? Ik deel alternative.blog’s voorliefde voor deze band niet zo
Het is niet mijn favoriete band (lichtelijke overkill gehad dit jaar), maar in deze discussie wel relevant.
“Lichtelijk” is wel heel erg zwak uitgedrukt. Maar voordat ik wederom van alles en iedereen over mij heen gebuiteld krijg: ieder zijn meug
!
De laatste van Caribou krijgt ook een nieuwe release nu met remix schijf erbij.
Toch maar aanschaffen denk ik…….
ben een sucker voor albums met bonus schijven.
Ja, lekker dan. Die van Caribou had ik dus net een paar weken terug aangeschaft.
Je kunt je ook afvragen; wat is de meerwaarde ervan? Als je volledig fan bent dan doe je het alleen maar om de stem nog vaker te horen, maar hoe vaak voegt zo’n bonus-cd wat toe? De nummers zijn niet voor niets niet op het origineel terechtgekomen, denk ik dan. Weinig B-kantjes kunnen mij overtuigen, helaas.
Maar, in dit geval vind ik het wel leuk. Ben benieuwd hoe het uitpakt en is voor mensen die hem pas bij bijvoorbeeld Lowlands hebben ontdekt, een fijne ontmoeting met zijn werk. Toch is een jaar wel erg snel ja. Maarja, zo kan Tim ook weer eten…
“Het was al bepaald geen mager jaar voor Tim Knol”
=) is het ooit een mager jaar voor ‘m geweest?