Terwijl de miezerregen een wolk over een toch al vreemde Bevrijdingsdag legt, is het ‘s avonds binnen in Paradiso snikheet en bomvol. Een meer dan gretige zaal staat klaar om wonderkind Zach Condon en zijn begeleiders, a.k.a. Beirut, weer in de armen te sluiten, na een niet bijster goed ontvangen dubbel-eptje van zijn hand. Het optreden dat volgt kent weliswaar vele (erg) mooie momenten, maar kan niet over het gehele anderhalve uur het hoge niveau vasthouden. De reacties achteraf zijn dan ook erg wisselend. Van ‘kippenvel’ en ‘magisch’ tot ‘tegenvallend’ en ‘gelukkig speelde HEALTH erna nog in de kleine zaal’.
De mondiale muziekpers noemt Condon vaak een geniaal wonderkind en het blijkt maar eens te meer dat het mes van de genialiteit niet bij iedereen hetzelfde snijdt. Het zestal dat op deze Bevrijdingsdag Beirut heet, neemt Paradiso weer mee op een muzikale reis die reikt van de Oost-Europese balkan via het Frankrijk van Yann Tierssen tot aan (New) Mexico. Het feit dat de indiebalkanfolkchansons van Beirut inmiddels een breed publiek hebben bereikt, is een prestatie op zich en zorgde voor een rap uitverkochte kerk.
Vooral de kopersectie en de accordeonnist (letterlijk en figuurlijk schouderklopjes voor deze man, na het snelle melodielijntje van My Night with a Prostitute from Marseille) maken Beirut tot een niet doorsnee live-act. Condon neemt zoals altijd een trompet, danwel een ukele voor zijn rekening. De stem is nog wat scratchy van de reis, aldus de arme jongen zelf, maar is desondanks bijzonder groots en zelfverzekerd.
Gelukkig (en niet geheel onverwacht) ligt de nadruk in de set niet in het bijzonder op The March of The Zapotec/Holland, maar volgt er een volledige dwarsdoorsnee van Condon’s discografie. Daarbij vallen twee dingen op: enerzijds dat vrijwel íeder nummer met groot gejuich ontvangen wordt, anderzijds dat zeker niet ieder nummer ‘raak’ is. Dat zou kunnen doordat een aantal van zijn juweeltjes zó goed zijn, dat andere nummers daar misschien gewoon wat fletser bij afsteken. Of is toch de setlist gewoon niet helemaal in orde?
Gezien de tweede toegift - met daarin een wel heel vervelende versie van het nummer dat we in Nederland vooral kennen van de Vengaboys: Brazil, lalalalala - is ondergetekende van mening dat de voorgaande set niet helemaal perfect was: het langverwachte, extatische hoogtepunt in het concert wilde maar niet komen. Natuurlijk blijven er genoeg kippenvelmomenten te ontdekken: het altijd bloedmooie Nantes en het solo uitgevoerde The Penalty bijvoorbeeld.
Misschien waren voor veel mensen de verwachtingen te hoog gespannen of kwamen te veel noobs slechts een kijkje nemen uit nieuwsgierigheid, feit is dat Beirut niet iedereen dolgelukkig maakte dinsdagavond. Opvallend: vrijwel eenzelfde conclusie werd getrokken na Beirut’s eerdere Paradiso-optreden in 2007. En wederom mag benadrukt worden dat Zach Condon nog steeds tijd genoeg heeft om te rijpen en om zo te komen met de perfecte live-vertolking van zijn unieke geluid.
Maar dan moet het natuurlijk niet te lang duren en mag het niveau van de liedjes weer wat hoger worden dan op March/Holland. Volgende kans: Lowlands te Biddinghuizen. Wij zijn er in ieder geval hoe dan ook weer bij.
Beirut saai, HEALTH geniaal!
Prima stukje over het optreden Bas. Was eerlijk gezegd ook nogal teleurgesteld over het optreden. De nummers haalden op een paar uitzonderen na niet het niveau van de uitvoeringen op plaat. Miste vooral live die prachtige gelaagdheid van de nummers van het album ‘The Flying Cup’. Een nummer als Nantes klinkt toch een stuk minder opzwepend en opwindend zonder samples en uitgevoerd met een standaard drumstel (vanaf het balkon achterin de zaal klonk het sowieso alsof de drum iets te hard stond afgesteld). Slechts een enkel nummer als The Penalty klonk live net zo indrukwekkend als op plaat. Blijkbaar wordt Beirut op het podium een tikkeltje nonchalant als elk matig uitgevoerd nummer toch wel met groot gejuich wordt begroet.