Review: Patrick Watson – Wooden Arms

De wereld rondreizen en vele vlieg/reisuren maken, dat kan op den duur vreemde dingen doen met je hoofd. Dat heeft Canadese pianist/zanger Patrick Watson blijkbaar zelf goed ervaren toen het tweede album Close To Paradise van zijn gelijknamige band wereldwijd overladen werd met jubelende reacties, met als gevolg vele geweldige optredens in thuisland Canada, de VS en Europa. In Nederland en België was Watson in vele clubs en op de festivals Pinkpop, Rock Werchter, Pukkelpop en Lowlands te zien.

Derde bandalbum Wooden Arms is een soort verslag in muziek geworden van die uitgebreide tournees over de halve wereld, waarin Watson en de zijnen soms iedere morgen in een ander, vreemd land ontwaakten. Zodoende verbeelden de nummers en klanken volgens Watson ‘het wakker worden op verschillende plaatsen in de wereld’. Dat verklaart direct de veelal dromerige, mysterieuze sfeer in de elf nummers, alsof Watson nog steeds in een soort halfslaap-toestand was toen hij het merendeel van de muziek voor Wooden Arms schreef en opnam, thuis in Montreal.

Nee, dit levert dus geen zeurderige, verwende plaat op over het ‘zware leven on the road’. En ja, dit maakt Wooden Arms als geheel beslist tot een abstracter album dan doorbraakplaat Close To Paradise, waar de liedjes wat grijpbaarder waren, met makkelijker aan te wijzen, koppen, coupletten en staarten. Abstracter, maar op den duur ook nog beter, meeslepender en virtuozer. Nog meer dan op die voorganger leunen de Canadezen in Wooden Arms op het creëren van een wat vreemde, bedwelmende sfeer – alleen al het titelnummer! -, met een voorliefde voor driekwartsmaten.

En met behulp van vlotte repetitieve pianopartijen, experimenten met ritmes en percussie, meer invloeden uit klassieke muziek, een zachtjes maar nog steeds magistraal zingende Watson en tal van nieuwe geluiden, of het nu een harp, trompet of nauwelijks thuis te brengen slaginstrument is. Ook gitaren zijn aanwezig, maar vaak goed vermomd; akoestisch gitaargetokkel hoor je sporadisch. Er gebeurt kortom heel veel op muzikaal gebied in deze stukken, in eerste instantie soms bijna ongemerkt, en zo valt er wel iedere draaibeurt weer wat te ontdekken.

Achterstevoren afgespeelde percussie en harpakkoorden in spannend instrumentaal stuk Down At The Beach bijvoorbeeld, of banjo-getokkel op achtergrond in het schitterende Tracy’s Waters, waarin onrustige pianoloop, heldere percussie, een mooi strijkersarran-gement en de valiumzang van Watson gezamenlijk iets magisch smeden. De aandacht voor de details wordt soms wat ‘afgeleid’ door meer ritmische stukken vol percussie. “It’s the sound of the city”, fluistert Watson in Beijing. Geen idee of hij er ook zelf geweest is, maar het onrustige getrommel en gerinkel (fietsbellen?) geeft inderdaad het idee van de onrustige mierenhoop die zo’n immense stad moet zijn.

Halverwege grijpt Big Bird In A Small Cage naar de keel, volgens Watson bedoeld als duet met country-icoon Dolly Parton, maar nu hemelsmooi gezongen met zangeres Katie Moore, die ook op Close To Paradise meedeed. Instrumental Down At The Beach en het kleine liedje Man Like You vormen de opmaat naar die huiveringwekkend mooie finale die al een half uurtje beloofd wordt, met het langzaam naar een climax toewerkende Where The Wild Things Are als nog meest grijpbare liedje van het album. Past zo als soundtrack bij de aankomende, gelijknamige boekverfilming.

Dit muzikale werk verworden tot hogere kunst eindigt met Watson’s voorstelling van hoe de mechanismen des hemels zouden moeten klinken. Met het grootse, wat gejaagde Machinery Of The Heavens kunnen we, als er zoiets als een hemel is, alleen maar hopen dat hij gelijk heeft. Je laten meezuigen in dit niet direct makkelijk te behappen avontuur kan na de eerste draaibeurten wat lastig zijn, maar eenmaal goed doordrongen tot de state of mind van dit album, kun je alleen maar concluderen dat een van de meesterwerken van dit jaar gearriveerd is. (*****)

Patrick Watson geeft de komende week twee Nederlandse clubshows, op zondag 24 mei in de Mezz te Breda en op dinsdag 26 mei in de Amsterdamse Melkweg.

Patrick Watson – Fireweed