De concerten van 2008

Het zal er misschien één meer of minder zijn, maar in 2008 was ik voor alternative.blog, KindaMuzik, Muziekagenda of gewoon voor mezelf gemiddeld om de avond de hort op; in een concertzaal, op een festivalweide of op een andere manier van live-muziek aan het genieten.

De balans over 2008: bij elkaar een week bij verschillende vrienden op de bank of op de grond, twee weken in een tentje op de zomerfestivals en drie weken aan buitenlandse hotelovernachtingen. Als je voorprogramma’s en shows op festivals (meestal zo’n 30 per weekend) allemaal los rekent, zijn het dit jaar zo’n 666 hele en halve optredens geweest. (Toch handig, dat last.fm.) Dat is niet in een rangorde te vangen, maar wel een beetje op beleving, sfeer en dergelijke zaken in te delen. Kortom: de grote terugblik op het livejaar 2008!

Geen top 10 dus, maar wat sprong er dit jaar écht uit? Misschien toch de namen in de categorie “meer dan tien jaar op gewacht en de hoop al opgegeven” en die het alledrie meer dan waar maakten:

Portishead (7 april, HMH): ondanks die ongezellige bierhal was dit een van de meest emotionele concerten van het jaar. Intens genieten van al die favorieten van de eerste twee albums, afgewisseld met het stevigere werk van Third. Samen met een goede vriendin letterlijk huilen van geluk.

My Bloody Valentine (5 juli, Roskilde festival): de enige band van het weekend die ik persé helemaal wilde zien. In Denemarken doen ze niet aan geluidsnormen, dus Shields en co. mochten met 130 decibel door de Arena razen. Sommige mensen deden het zonder doppen, sommige mensen gingen met elkaar zoenen en ik tolde na afloop duizelig en compleet verpletterd de tent uit.

Leonard Cohen (12 juli, Westerpark): Vooraf gevreesd voor een ordinaire aanvullend pensioentour, maar met een optreden van dik drie uur in ieder geval waar voor je geld. Bovendien genoot Cohen net zo veel van de show als het publiek. Bijna mystieke avond in Amsterdam als de zon tijdens Hallelujah door de wolken breekt.

Bijzondere locaties
Niet dat Paradiso geen fijne zaal is, maar concerten in zalen waar je niet zo snel komt, kunnen daardoor grote indruk maken. Dit jaar waren dat R.E.M. in de Royal Albert Hall (met voorprogramma’s Foals en The Duke Spirit), CocoRosie in het Concertgebouw, The Last Shadow Puppets in l’Olympia en de hele beleving van Iceland Airwaves.

Humor versus kippenvel
Bij het schrijven van dit artikel viel het me pas op: de hoogtepunten bij de akoestische shows of optredens met veel verstilde momenten hadden iets gemeen dat niet echt voor de hand ligt: tussen de nummers door veel ruimte voor humor. Vic Chesnutt in Paradiso, My Morning Jacket in Desmet (luister terug bij 3VOOR12), Elbow in Tivoli, Fleet Foxes op Crossing Border (bij Shearwater ook veel kippenvel, maar geen humor) en de in meerdere opzichten bijzondere avond met Ólafur Arnalds, Teitur en Ane Brun in Eindhoven.

Geniale gekte
Van een totaal andere orde dan al die ingetogen pracht van hierboven; avonden waarbij je met een grote grijns staat mee te knikken op het experiment en gevaar vanaf het podium. The Mars Volta in 013 bijvoorbeeld, White Denim (met name tijdens London Calling), Dragons of Zynth (als voorprogramma van Yeasayer maar vooral op Le Guess Who). Eervolle vermelding voor de fysieke gekte van Monotonix in EKKO (zie foto rechts).

Euforie
Afgelopen jaar kende ook genoeg geweldige avonden om gewoon dansend uit je dak te gaan. Zoals bij Shantel in Tivoli, Trentemøller en vooral Holy Fuck op Motel Mozaique, Justice op Pinkpop, Digitalism (in een uitzinnig Paradiso, als slot van Roskilde en op Hurricane als het perfecte middel om de kater van Nederland-Rusland weg te dansen), Modeselektor op Sziget, en de Jeugd van Tegenwoordig in Tivoli.

Hard
Er zijn qua albums wel eens betere metal-jaren geweest, maar live was er genoeg te genieten voor de liefhebbers van het stevige werk. Ook als het niet persé metal was, zoals bij Motorpsycho in de Effenaar, Metallica op Pinkpop, Fuck Buttons in EKKO, Mass Hysteria en Iron Maiden op Sziget en A Place to Bury Strangers op London Calling. 

Nostalgie
Toch zonde dat Caesar er mee ophoudt, zeker omdat ik ze zelden zo bevlogen heb gezien als tijdens de afscheidsshow in de Melkweg. Diezelfde maand was het ook genieten bij The Breeders. Rage Against the Machine op Pinkpop was toch bovenalles nostalgie, net als Duran Duran in de bierhal, Doe Maar in Deventer en Presidents of the USA op Zwarte Cross. Nog iets fouter: Europe‘s the Final Countdown en de hits van ZZ Top op Bospop. Ultieme terugblikfeestje: het meebléren van Rhythm is a Dancer in een decor van stijgers en raketten in de HMH op het Turn up the Bass-feest.

Oude rotten
Joris en ik zagen Wire een jaar of zes geleden op Pukkelpop alle andere bands naar huis spelen, op Koninginnedag in EKKO flikten de bejaarde punkers het opnieuw. Neil Young was naar verluidt niet al te best in de RAI, maar (al heb ik na My Bloody Valentine alleen de 2e helft kunnen zien) zorgde voor een van de absolute hoogtepunten op Roskilde. En Iggy Pop was misschien voorspelbaar, maar daarom niet minder leuk bij de opening van WATT.

Nieuwe ontdekkingen en verrassingen
De plaat was al fijn, maar nooit gedacht dat Get Well Soon dat live in EKKO zo succesvol live zou kunnen uitvoeren. Op een overwegend matige London Calling zorgden John & Jehn op de openingsavond voor de broodnodige artistieke krenten in de pap en op Le Guess Who was naast Dragons of Zynth vooral Think About Life dé verrassing van het weekend. In Utrecht gaven de jonge honden van Sheriff of Hong Kong meerdere keren indrukwekkende optredens. Die zullen het komend jaar wellicht ook in de rest van Nederland goed gaan doen.

Tegenvallers
Naast al die hoogtepunten waren er helaas ook matige, teleurstellende of ronduit slechte concerten. De Smashing Pumpkins in de Brabanthallen bijvoorbeeld, of Sinead o’Connor op The Music in My Head (het publiek hield daar trouwens ook niet over, zeker de dag erna tijdens Joan as Policewoman). Narsillion op Summer Darkness hield niet over, the Sex Pistols waren op Sziget vast net zo genant als op Lowlands en van de Klaxons in WATT had ik meer verwacht. Na de overkill aan goede concerten in november (Elbow, Sigur Ros, White Denim, Shearwater, Fleet Foxes, de Scandinaviërs in Eindhoven etc.) viel december eigenlijk best tegen. Vooruit, TV on the Radio en de Jeugd van Tegenwoordig waren prima, maar van Wolf Parade in Paradiso had ik meer verwacht, net als van de redelijk teleurstellende show die The Black Angels in dezelfde zaal gaven. Als uitsmijter voor 2008 hield The Sugarhill Gang ook bepaald niet over.

Gemist
Je kunt niet overal zijn. Maar als je de verhalen van andere mensen hoort, is het toch verdomd jammer dat ik niet bij Sigur Ros was op Lowlands, (al was Joris daar wel), Radiohead in het Westerpark, Bonne Aparte (alle concerten), de afscheidstour van Madrugada, My Morning Jacket in de Melkweg, The Dodo’s, The Black Keys, Stevie Wonder, The Cure, Posphorescent, Dan le Sac vs Scroobius Pip, Kyteman in de Helling…

Verwacht
Voor mij helaas geen Of Montreal en Low (andere verplichtingen), maar wel Eurosonic / Noorderslag, Oasis en wellicht weer wat zomerfestivals, zoals Roskilde. Het zullen geen 180 avonden uit worden, maar hopelijk wel net zoveel mooie concerten als afgelopen jaar. Tot 2009!