Rock Werchter, zaterdag: murw geslagen door Nick Cave

Kijk aan, op de derde Rock Werchter-dag weten we tenminste zeker dat we op tijd wakker zullen zijn geblazen. De eer is namelijk aan Belgische rockband Triggerfinger om de zaterdag af te trappen, en dat doet het al behoorlijk op leeftijd zijnde trio – de grote kale bassist speelde in 1975 ook al op Rock Werchter – niets minder dan glorieus. Op het moment dat frontman Ruben Block ‘hallo, lieve kindjes’ tegen het publiek gromt, klinkt dat alsof hij de toeschouwers één voor één met zijn tanden gaat verscheuren. Uiteindelijk gebeurt dat niet met de tanden, maar met drie kwartier verschroeiende rock die ergens tussen rock ‘n roll, pop en stoner in zit. Een betere openingsact konden de vroeg opgestane bikkels zich absoluut niet wensen.

Wat dan wel te wensen? Nu ja, in ieder geval geen zeer belegen, slappe punkrock van Social Distortion meer anno 2009, inclusief lullige Johnny Cash-cover. Ooit misschien goed en gevaarlijk, maar nu slaan de 86-in-dozijn liedjes nog een deuk in een pakje boter dat op Rock Werchter in de zon heeft gelegen. Als Social Distortion nu nog een van de maatstaven van punk in deze eeuw zou zijn, dan is punk echt dood. Slap of niet: zo’n Main Stage maakt nog wel veel geluid. En dan heeft de jonge 16-jarige Vlaamse zanger/gitarist Jasper Erkens de pech tijdens Social Distortion het Marquee-programma te mogen openen, met het constante doffe geraas en een enkele ‘motherfuckers’ op de achtergrond. Maar met zoveel jonge meisjes vooraan die om het hardst gillen – ‘fuck me like a dog’ heeft een vrouwelijk leeftijdsgenootje op haar bordje geschreven -, houdt deze jongen zich helemaal in z’n eentje knap staande: met vlot gitaarspel en enkele pakkende liedjes bovendien. Chapeau!

Bij het optreden van zangeres/pianiste Regina Spektor is de temperatuur deze zaterdag onderhand richting 30 graden gestegen, terwijl de gevoelstemperatuur op zo’n volle wei nog wel een aantal graadjes hoger ligt. Op het podium gebeurt niet bijzonder veel – Spektor zit vooral achter haar piano – dus al liggend op de grond horen erg aangename liedjes voorbijkomen vol speelse touches en met Spektor’s kraakheldere zangstem als de aangename verkoelende bries die we op dit moment zo hard nodig hebben.

Voor een oordeel over Limp Bizkit vertrouw ik blind op de mening van medegangers (‘een beetje jammer’, ‘die Fred Durst heeft een nog grotere baseballcap op, zal wel door z’n nog dikkere harses komen’). Waarom zou je ook naar die nonsens gaan kijken als de New Yorkse Yeah Yeah Yeahs onder leiding van überhip en krols podiumbeest Karen O. tegelijkertijd in de Marquee optreden? Om de mix van elektronica en gitaren van jongste album It’s Blitz! live goed uit de verf te laten komen, is zelfs David Pajo (Slint, Tortoise) als gastmuzikant aangetrokken, naast drummer Brian Chase en gitarist Nick Zinner, die er van alle muzikanten op Werchter het meest eighties uit ziet.

Het optreden voltrekt zich onder een enorme oogbal, Karen O. komt op met een gigantische indianentooi op het hoofd, ongetwijfeld direct goed voor bakken zweet. Wat volgt is een bij vlagen ronduit venijnige en hitsige set met enkele rake uppercuts (Gold Lion, dansbaar Heads Will Roll, punky No No No). Als bij Cheated Hearts de vlam pas echt in de pan slaat in de tent (O. doet ook nog een ritsje naar beneden), neemt de band net gas terug met wat rustpuntjes. Dat is aan de ene kant jammer, aan de andere kant was het vast voor bescherming van band en publiek. De herpakking volgt met een Zero (confettikanonnen geleend van Coldplay?) en de woeste genadeslag die oudje Date With The Night nog steeds is. Het geilste optreden van dit festival? Yes sir!

Absoluut niet geil, maar wel met een hele andere impact: het Schotse Mogwai, dat werkelijk nooit teleurstelt. Door de jaren heen heeft de band uit Glasgow het langzaam laten aanzwellen van mooie melodieën tot verwoestende gitaaruitbarstingen tot in de puntjes geperfectionneerd. Dat betaalt zich op Werchter nota bene uit met een heuse windhoos (filmpje onder) even buiten de Marquee-tent, waarbij door rondvliegend hout enkele licht gewonden vallen. Wow. Andere klappen vallen er van Helicon Part 1 en het vernietigende Batcat als slotakkoord. Toevallig: tegelijkertijd spelen de stadsgenoten van Franz Ferdinand op de Main Stage. “Die jongens van Franz vroegen ons nog of we niet zo hard wilden spelen, maar nu verneuken ze onze rustige stukjes. Laten we dan ook hun set maar gaan verkloten.” Jawel, het geluid van de Main Stage dwars door rustiger passages in de Marquee heen, blijft een puntje van zorg op Rock Werchter.

De stroom mensen die vanaf Franz Ferdinand richting het optreden van Katy Perry in de tent trekt, is indrukwekkend te noemen. Al die mensen moeten vast niet veel van Nick Cave and the Bad Seeds (foto boven) hebben, maar missen zowel het onverbiddelijke hoogtepunt van dit warme, hete weekend. Eerste verrassing: na enkele jaren heeft Cave z’n snor eraf geschoren: een tegenvallertje voor enkele dames in het publiek met getekende Cave-snorren op de bovenlip. De indrukwekkende gezichtbeharing van violist/gitarist Warren Ellis, de man die de rol van grote ontregelaar annex herriemaker in het Bad Seeds geluid heeft overgenomen van Blixa Bargeld, maakt echter alles goed. De parade aan baarden, snorren, coole zonnebrillen met Cave aan het roer komt op deze Werchter een indrukwekkend overzicht geven van het oeuvre uit de eerste helft van de bandcarrière, naast enkele nummers van jongste album Dig Lazarus Dig!!! van vorig jaar.

Opener Tupelo is alweer 25 jaar oud, maar nog steeds hangt er bijna tien minuten lang levensgevaarlijke dreiging in de lucht. Cave’s voordracht lijkt sinds zijn Grinderman-avontuur van vorig jaar alleen nog maar wat intenser geworden, zeker tijdens de woordenstromen van het viezig groovende Dig Lazarus Dig!!!. Ballade The Ship Song ontroert na al die jaren nog steeds, moordballade Henry Lee wordt opgedragen aan PJ Harvey, die het origineel meezong, en Papa Won’t Leave You Henry is de ultieme meezinger van deze set, met The Bad Seeds te horen als prachtig manikaal mannenkoor. Afsluiter Stagger Lee is de ronduit furieuze afsluiter; het verhaal over de door ‘the bad motherfucker called Stagger Lee’ aangerichte slachtpartij eindigt in een ziedende bak noise. Bezeten door de duivel himself, zou je bijna zeggen. Kleine meisjes die vooraan eigenlijk op Kings Of Leon zitten te wachten, houden met angstige blikken hun oortjes dicht. Toegegeven: de bas staat deze show wel krankzinnig hard en doet broekspijpen en T-shirtmouwen volop wapperen. Maar daardoor komen we niet eens murw geslagen bij dit optreden vandaan: dat is domweg de impact geweest van deze haarfijne samenvatting van het oudere werk van Cave. Die gaat weer tekeer als in zijn jongere van drugs doortrokken Birthday Party-periode, daar veranderen wat meer rimpels en inhammetjes in zijn kapsel geen fluit aan.

Een impact die zaterdagheadliner Kings Of Leon vervolgens geen moment gaan overtreffen, maar een slecht optreden geven, dat kunnen deze dankzij een stupide single massaal doorgebroken Amerikanen gelukkig niet. De drie broers en neef Followill uit Tennessee met Coldplay trekken het meeste publiek op de Werchter-weide, dankzij Sex On Fire houden jonge meisjes bordjes als ‘Fuck me, Caleb’ of ‘Caleb, I’m pregnant’ in de lucht. Die ene grote hit waarvoor zeker de helft van het publiek lijkt gekomen, blijft lekker pesterig lang achterwege. Sterker nog: na een nog matjes Be Somebody komt er het eerste half uur opvallend veel rauwer materiaal van de eerste twee platen voorbij (Molly’s Chambers, Taper Jean Girl), soms wat trager en lekker nonchalant gespeeld. Dat is de muziek waarin Kings of Leon meer zichzelf lijkt te zijn dan in de gezwollen stadionsound van een hit als Use Somebody.

Closer en Crawl zijn ook live de sterkste vertegenwoordigers van doorbraakplaat Only By The Night, maar de euforie is uiteraard pas compleet als Sex On Fire voorbijkomt, met Viva La Vida van een avondje eerder het grootste meezingmoment van de dag. Een moment dat echter echt niet kan tippen aan de snijdende spanning van het acht minuten durende Knocked Up of de verwoestende kracht van stamper Black Thumbnail. Vertrouwd goed Kings Of Leon-optreden kortom met als nieuwigheidje hooguit wat meer visuele fratsen op de achtergrondschermen, maar met één gigahit heb je nog geen volledig bevredigende headlining show.

Na de gitaren op de Main Stage en bij een aangenaam gedaalde temperatuur is het tijd om hersenloos te dansen, en dat kan met een nieuwe show van 2ManyDJ’s, die ‘live’ heet te zijn. Live op een Justice of Daft Punk-manier dan zeker, want de visuals van platenhoezen van gebruikte tracks die zo keurig meebewegen op de muziek, dat is onmogelijk mee te mixen. Laat u niet bedonderen kortom, al moeten de hersens wel op nul bij deze naar Dewaele-standaarden wel erg platte mix van lompe dansvloerkrakers. Zo creatief als de mashups en remixen van de heren soms zijn, zo dom en simpel is deze set, maar eerlijk is eerlijk: effectief is het wel getuige de springende weide, met na de talloze dancetracks ook nog Nirvana en Beethoven in de mix. Geslaagd afsluitend feestje van deze zaterdag, maar iets ondergetekende dat die zich toch beter nog even bij Boyz Noise had kunnen gaan vermaken.

Geen tijd om daar lang over na te denken: we maken ons klaar voor het allegaartje dat de aankomende Werchter-zondag is, met The Mars Volta, Black Eyed Peas, Kaiser Chiefs, Seasick Steve, Nine Inch Nails en afsluiter Metallica.

Foto’s Nick Cave en Kings Of Leon: Marc Gommans

Windhoos op Rock Werchter

Meer Rock Werchter-verslagen:
- Rock Werchter, donderdag: het rijdt niet!!, Oasis is beter dan wij
- Rock Werchter, vrijdag: Coldplay ondanks zwakke plekken memorabel
- Rock Werchter, zondag: The Mars Volta zeikt over ons heen