London Calling-verslag: een zeldzaam gevarieerde zaterdag

Wat de bezoeker te wachten stond op deze tweede avond van de eerste London Calling in Paradiso? In ieder geval een uitzonderlijk gevarieerde aanbod, waarin de 1-2-3-4-aftik-gitaarrockbandjes genadeloos het onderspit delfden. De eerste (mislukte) stagedive werd pas om middernacht gesignaleerd, nota bene bij de swingende afropop-psychdelica met Hebreeuwse zang van Fool’s Gold, waar normaal hordes jonge hipsters het podium beklimmen. Daar was dit keer het muzikale aanbod niet naar: de nieuwe Bromhead’s Jacket’s Wombats of Pigeon Detectives van dit moment geven domweg niet thuis of vallen niet op, al zullen ze ongetwijfeld nog bestaan.

En als er zich al zo’n bandje aandient op de vroege avond, opkomend Iers trio General Fiasco in dit geval, dan zijn de liedjes zelf veel te doorsnee om op te vallen, laat staan te grijpen. Misschien dat het om half acht ook nog te vroeg is voor een crowdsurffeestje. Vervelend wordt het niet, maar hoe strak, hard en fanatiek dit jonge trio z’n powerpop van best leuk debuut Buildings ook speelt, slechts de voorste rijen in Paradiso van rond de 16 jaar gaan erin mee. Hoe moet General Fiasco straks in vredesnaam een potje breken bij een mensenmassa in een grote Pinkpop-tent?

Hetzelfde vragen we ons af na het zien van de slimme artpop van Everything Everything uit Manchester (fotootje rechts boven), eind mei ook te zien in Landgraaf. De soms ijzig hoog, heel knap vierstemmig gezongen muziek voor wijsneuzen blijkt op basis van kennis van de singles een stuk arty’er dan verwacht. Funky hit Suffragette Suffragette dwingt Paradiso echter niet tot bewegen, ook andere singles MY KZ YR BF en Photoshop Handsome brengen geen einde aan de drukke gesprekken. De band, en dan met name de frontman, doet dan ook totaal geen moeite om het publiek een beetje meer bij het optreden te betrekken. Er kan alleen een mompelend ‘dankjewel’ vanaf Twee ingetogen stukken halverwege blijken dodelijk voor de aandachtsspanne. Blijft over: een zeer saai optreden met knappe muziek, het andere uiterste ten opzichte van Darwin Deez, zullen we maar zeggen.

Kort voor deze twee wat tegenvallende optredens maken twee Amerikaanse bands de bovenzaal onveilig. De licht shoegazende sixtiespop met enkele pakkende riffs van A Sunny Day In Glasgow uit Philadelphia is muzikaal leuk, maar de band gaat vanwege technische problemen en twee live niet goed zingende zangeressen de mist in. Totdat bij een brok catchy powerpop gitaarmuren en lekkere zangmelodie wel goed samenvallen op z’n Pains Of Being Pure At Heart. Maar dat blijkt na een kwartier al het laatste nummer; de band begon dan ook te laat.

Dan komt Emanuel & The Fear (archieffoto links) uit het New Yorkse Brooklyn vele malen beter voor de dag, hier niet met de gebruikelijke elf personen, maar met zes man en vrouw sterk. Even lijkt het alsof Focus met een heel kleine versie van Thijs van Leer op dwarsfluit – de fluit is hip! – op het London Calling-podium is neergezet. Een beetje proggy rocksong met zwierig arrangement voor cello, viool en dwarsfluit opent de set. Dat is als compliment bedoeld voor deze sympathieke, fijn in het gehoor liggende en gevarieerde folkrocknummers.

Emanuel Ayvas ontpopt zich als een aardige frontman – niets om bang voor te zijn – van deze hecht spelende band, die op gegeven moment zelfs heel even als Barry Hay in Golden Earring’s Twilight Zone klinkt. Laat andere recensenten die bij deze band associaties kregen met biologisch kattenvoer of reformwinkels – lang leve Twitter – maar kletsen: goeie band op een vreemde plek, die het desalniettemin als een van de weinigen voor elkaar kreeg om het publiek in de kleine zaal het zwijgen op te leggen.

Dat lukt even later zanger Joe Worricker met zijn gitarist nog niet. ‘Britain’s next great voice’, mogen de Engelse bladen dan al in koeienletters gekopt hebben over deze jonge Engelsman met een voorliefde voor jazzy pop, die stem blijft ergens op het podium hangen, in liedjes waarvan de meeste bezoekers – als ze zijn gebleven – zich op dit moment niets meer zullen kunnen herinneren. De missing link tussen Editors, White Lies en Glasvegas genaamd Chapel Club maakt even later een veel betere beurt dan op het Lowlandsfeestje Llaunch van twee manden terug. De als een voetbalhooligan uitziende zanger dwingt dit keer wel respect af, enkele sterke melodieën vallen opeens beter op, terwijl enkele venijnige uithalen vol gruis van zijn bandgenoten een stuk harder aankomen. Zo blijft Chapel Club een kloon van genoemde voorbeelden, maar niet meer zo’n slechte als gedacht. Wordt vervolgd?

Ook véél beter op dreef dan een vorige show- maar dan op Motel Mozaïque twee weken terug – de Schotse knoppendraaier Hudson Mohawke. Wist hij in Watt irritatie op te roepen door zijn loeiharde stuiter-hiphopbeats steeds tergend lang te onderbreken, in Paradiso stoot hij genadeloos en zeer effectief door, zonder ophouden. Dat levert hem een aanvankelijk verbaasde, maar halverwege volop moshende zaal op. Van zijn speelser getinte plaat Butter herken je niet heel veel terug in dit lompe, maar heerlijke geweld. De eerste van m’n adviezen is kortom opgevolgd: nu nog die yo-yo-yeah-comeon-blèrende MC thuislaten: die leidt enkel hinderlijk af in plaats van iets toe te voegen.

Kort daarna begint het in de kleine zaal opeens hevig te spoken: het naar een Deens griezelsprookje vernoemde Esben and the Witch uit Brighton is neergestreken met een geluid dat hevig aan überhype The XX doet denken. Maar dit trio onder leiding van een bezeten op bekkens rammende jongedame in afzichtelijke wit-zwart gestreepte trui – dat verbreekt de beheksing een beetje – blijft niet hangen in verstild geneuzel. Dreigende, claustrofobische songs heeft Esben and the Witch te bieden, met hier en daar een snoeiharde uithaal van elektronica en gitaren tot 108 decibel. Spannend, en je zou het er ijskoud van krijgen als het niet zo bloedheet was in de zaal.

Het staat geheel haaks op het luchtige vermaak van Engels trio We Have Band: niet onsmakelijke electropop op z’n Hot Chip’s en LCD Soundsystem, maar dan zonder pit, cowbell of echte hits. Maar we hebben even lekker drie kwartier gedachteloos gedanst: dat is ook wat waard. Dansen op doordachtere muziek is echter toch een stuk spannender en uitdagender. Dus komt het goed uit dat jong kwartet Errors (foto links) uit het Schotse Glasgow in de bovenzaal het stokje overneemt met een opmerkelijke, instrumentale mix van dansbare, stuwende ritmes, psychedelica en gefröbel met gitaarriffjes en elektronica. De Britse Battles worden ze hier en daar genoemd: die vergelijking slaat natuurlijk als kut op Dirk, al is het maar omdat het minder manische Errors geen drummer als John Stanier in de gelederen heeft. Neemt niet weg dat dit kwartet een opvallende verschijning is, waarvan de platen snel door ondergetekende gecheckt gaan worden.

Over opvallende verschijningen gesproken: na Motel Mozaïque doet Fool’s Gold uit Los Angeles ook in de grote Paradiso-zaal de temperatuur met een graad of tien stijgen met een brouwsel dat ergens tussen Afrikaanse jams, westerse indie en psychedelica en Hebreeuwse muziek in zit. Ongehoord. Ongehoord lekker ook, met nummers van het debuut die met gemak tot tien minuten kunnen worden opgerekt zonder dat het gaat vervelen. De heerlijke gitaarriedel in hit Surprise Hotel blijft hemels, en moet straks ook op een festival als Lowlands met gemak een tent op z’n kop kunnen krijgen.

Hele andere koek ter afsluiting: het Ierse And So I Watch You From Afar is binnen twee seconden de meest fysieke en hardste band van het festival. Weergaloos gespeelde brokken herrie op het snijvlak van lawaaiïge postrock en mathmetal, waarbij het een wonder is dat bandleden niet gewond raken door in het rondvliegende gitaarhalzen. Oh bittere pech: technische problemen leggen het optreden na een minuut of twintig stil. Desondanks is ASIWYFA een van de instante hoogtepunten van de avond geworden.

Past zo’n band op London Calling? Tuurlijk, volgens dit concept wel. Want dit weekend was London Calling minder dan ooit een festival voor aankomende typisch Britse-gitaarbandjes, maar een festival met een ongekend gevarieerd programma, met als enkele hoogtepunten Villagers (folk), Fool’s Gold (wereld), And So I Watch You From Afar (metal) en de Belgenpop van Balthazar.

Volgens deze ‘formule’ is London Calling meer dan ooit een festival voor nieuwe bands in de bredere zin van het woord, waarin ook acts uit de VS welkom zijn, al zal de nadruk op Groot-Brittannië blijven liggen. Dat dit nog altijd iets te veel tegenvallende optredens van startende bands oplevert, en dat er op zo’n editie dan maar even niet een ‘volgende Kaiser Chiefs’ op het programma staat, neem ik voor lief. Want al met al is er toch weer een handvol nieuwe bands ontdekt en goedgekeurd. Daar lijkt London Calling me nog altijd primair voor bedoeld. Tot in de herfst dus maar weer!

Zie ook:
- London Calling, vrijdag: vroegrijp Villagers en invaller Balthazar stelen de show