Review: Grizzly Bear – Veckatimest

Wat een opvallende, zelfs vreemde muziekbloghype is het eigenlijk, de internetbuzz rond het nieuwe, al maanden geleden gelekte album Veckatimest van viermans indieband Grizzly Bear, afkomstig uit het nog altijd poepjehippe Brooklyn. Een behoorlijk terechte hoor, daar niet van, maar makkelijk te behappen muziek geschikt voor een groter publiek maakt dit viertal rond hoofdrolspelers Daniel Rossen en Edward Droste immers allerminst.

Om kort de aandacht voor en het succes van wat recente Amerikaanse indiehypejes te verklaren: Vampire Weekend viel direct op met catchy liedjes en Afrikaanse invloeden, MGMT met twee knoeperts van hits en een mix van elektronica en psychedelica, Fleet Foxes door de griezelig perfecte meerstemmige zang gedrenkt in een oeroude Amerikaanse folktraditie en The Pains Of Being Pure At Heart met achteloos sterke popliedjes voorzien van My Bloody Valentine-gruis. De aantrekkingskracht daarvan hoor je direct. Bij Grizzly Bear’s derde album is die ‘klik’ veel minder makkelijk aan te wijzen, behalve bij de briljante, al maanden terug vooruitgesnelde popsong Two Weeks.

En toch blijft de bijzonder ingehouden gespeelde en van noot tot noot knap uitgedachte muziek van begin tot eind boeien. Ook als doorgewinterde luisteraar is het her en der langer zoeken naar wat de muziek van deze New Yorkers nu zo spannend, mooi en tegelijkertijd ongrijpbaar maakt. Fijn dus uiteindelijk dat zoveel mensen bereid zijn om op die zoektocht te gaan: het album is in Amerika inmiddels zelfs in de album top 10 binnengekomen. Maar de ‘Fleet Foxes van 2009′, zoals je her en der leest? Dat is onzin: geluid en liedjes van die bands zijn nauwelijks vergelijkbaar. Bovendien is Grizzly Bear al wat langer bezig: je zou bijna vergeten dat Yellow House uit 2006 ook al prachtig was en knap in elkaar stak.

Intussen is Veckatimest wel in alle opzichten de overtreffende trap van die voorganger. Zeker na meerdere draaibeurten is het volop genieten van de doortimmerde, zeer mooie samenzang die soms gek genoeg ergens op de achtergrond blijft hangen, het spannende spel tussen zachtere en steviger stukken, experiment en sfeer die elkaar liefdevol omarmen ten gunste van de liedjes en het broertje dood aan geijkte songstructuren. De twaalf nummers, ergens tussen folk, indiepop en rock in, zijn meestal spaarzaam ingekleurd volgens het gewaagde geen-noot-teveel-principe.

Uitzondering is eigenlijk het meest toegankelijke en al veel geroemde liedje Two Weeks, het tweede nummer op de plaat dat juist als enige liedje een direct al onweerstaanbaar intro en een klassieke songstructuur heeft en waarin de prachtige samenzangmelodieën de hoofdrol spelen, waarschijnlijk tot grote jaloezie van Brian Wilson. Schoonheid die nauwelijks in woorden te vangen is, maar deze uitschieter, mogelijk al de mooiste popsong van dit jaar, is uiteindelijk nauwelijks representatief voor de rest van Veckatimest (de naam van het eilandje voor de kust van Massachusetts waar de plaat deels is gemaakt).

De andere liedjes delen hun geheimen pas later, soms veel later zelfs, vooral vanwege veel ingetogen, op het eerste gehoor kabbelende stukken die knap opbouwen richting mooie climaxen. Die duren vaak kort, zodat deze ontladingen op den duur meer indruk maken. Dat geldt bijvoorbeeld voor de bijna opzwepende percussie in plaatopener Southern Point die opeens toeslaat, de donderende finale van galmende drums en gitaren in het zo kalm opgebouwde Fine For Now (opeens is daar de storm) of de prachtig aanzwellende strijkers en saxofoon in het grootse I Live With You. Dat is een van de arrangementen gemaakt door Nico Muhly, die eerder met Rufus Wainwright en Antony and the Johnsons werkte. Break up-liedje While You Wait For The Others heeft voor het onderwerp een opvallend luchtige ondertoon en erg zonnig refrein, miniatuurtjes About Face en Hold Still (met onder water-gitaren) maken indruk omdat hier de muziek en vocalen juist kleiner worden gehouden.

Is Veckatimest dankzij de hoge dosissen ongrijpbaarheid, avontuur, sfeer, experiment en vocale pracht en praal daarmee hét meesterwerk dat honderden andere indieplaten van dit jaar overbodig maakt? Dat wordt her en der beweerd, maar zover willen we niet gaan. Dat is te wijten een langer nummer als All We Ask dat nog steeds niet wil pakken en het slotstuk als een nachtkaarsje getiteld Foreground. Maar de kwalificatie ‘erg goed, mooi en knap album, een must hear inclusief de fraaiste popsong van het jaar tot nog toe’, mag dat het ook zijn? (****)

Vechten met de Grizzly Bear? Dat kan eind augustus op zowel Lowlands als Pukkelpop. Als deze muziek maar overeind blijft op deze festivals…

Grizzly Bear speelt Two Weeks bij David Letterman