Opzichtige flirts met science fiction, zware Queen-invloeden en kilo’s bombast op de vierkante centimeter: Brits trio Muse bedient zich er al een album of vier zeer gretig van, met als gevolg dat zanger/gitarist/pianist Matthew Bellamy, bassist Christopher Wolstenholme en kleine drummer met grote slagkracht Dominic Howard zich een van de populairste Britse bands op aarde mogen noemen. Maar er kan natuurlijk altijd nog een schepje bij. Enter The Resistance, het vijfde album van Muse dat ruim drie jaar na Black Holes And Revelations verschijnt. Een zowaar vrij gedurfde plaat, waarop Bellamy zijn gitaren minder hard laat gieren en scheuren, ten gunste van meer synthesizers, beats, pianostukken, punkrock-hey!’s en volwaardige klassieke stukken met orkest. Nee, less is more is nog altijd niet het principe van Muse. Of de miljoenen fans wereldwijd het tof gaan vinden dat dit nieuwe album minder hard rockt, is de vraag. Tussen alle grootsheid door zijn Bellamy’s liedjes en vooral de zangmelodieën toch nog poppiër dan ooit.
George Orwell’s literaire klassieker 1984 lijkt een belangrijke inspiratiebron voor de thematiek van enkele songs in de eerste helft van de plaat. In plaatopener en single Uprising – een stampende variatie op de theme song van sf-serie Dr. Who? – wordt met behulp van een waar anthem het verzet tegen een totalitaire staat zoals in het boek bezongen, een strijdlied dat je in gedachte al door duizenden kelen meegebruld hoort worden in sportzalen en op festivalweides. “They will not force us, they will stop degrading us. They will not control us, we will be victorious.” Die strijdbare wij-vorm werkt ongetwijfeld goed voor veel mensen en keert terug in het titelnummer. “Love is our resistance”, huilt Bellamy op zijn vertrouwde maar nog altijd indrukwekkende manier, waarna Muse zeven minuten in het album eindelijk eens vol gas geeft.
Dat is van korte duur vanwege iets anders nieuws in het Muse-universum: als een kameleon de gedaanten van andere grote wereldbands aannemen, maar wel in sterke songs met eigen Muse-tint, zonder dat het regelrecht jatwerk wordt. Dark ‘n gloomy synthpop in de betere Depeche Mode-traditie horen we in Undisclosed Desires. Ook leentjebuur spelen bij U2 behoort tegenwoordig tot de mogelijkheden, vanwege de volop echoënde gitaar in het episch klinkende Guiding Light; typisch zo’n arm-rond-de-schouder-liedje à la Invincible van de voorganger. Veel fans schrokken zich het apenlazarus van vooruitgesneld voorproefje United States Of Eurasia, maar naar het schijnt lachtte de band zich zelf al te barsten bij het maken van deze Bohemian Rhapsody-pastische. Muse neigde al zo vaak naar Queen, maar nooit zo hevig, ondanks rustiek pianostukje aan het eind waar een zekere Chopin zich niet voor had hoeven schamen. In het geheel van The Resistance werkt het; “must we do what we told?” luidt weer een rebellerende uithaal.
Zeker in de tweede helft is The Resistance zeer sterk, eerst dankzij twee meer down to earth rocknummers met vinnige riffs en genoeg wendingen en ideeën, die het meest vertrouwd als Muse aan doen: Unnatural Selection biedt na een kerkorgelintro het betere, na drie tragere nummers lang verwachte beukwerk, waarna de energie met MK Ultra wordt vastgehouden. Het bijna soulvolle I Belong To You / Mon coeur s’ouvre à ta voix – met hobo-solo (!) en een in het Frans eindigende Bellamy, vormt de opmaat voor het gigantische sluitstuk van The Resistance: de driedelige rocksymfonie Exogenesis. Bellamy’s stem gaat volop de hoogte in de zwierige ouverture, de arrangementen voor orkest waaien diverse kanten op in vervolg Cross-Pollination en het klassieke einde van Redemption roept werk van negentiende-eeuwse Franse componisten als Debussy en Saint-Saens in gedachte.
Het mag duidelijk zijn: wie vanwege de pretenties en grootsheid altijd al een hekel had aan Muse, zal Bellamy en co. door The Resistance niet opeens een tof bandje gaan vinden. Bestaande fans zullen wellicht even slikken door de zachtere gitaren en de grotere klassieke invloeden, maar al met al flikt Muse het ‘m uiteindelijk gewoon weer: het trio verzuipt toch wederom niet in de eigen pretenties, ook al komt het water op sommige momenten tot de lippen. De poppy melodieën liggen echter altijd als reddingsboeien in de buurt, en ook de kraakheldere, volvette productie (hoor die drums constant dreunen, ook de bas van Wolstenholme is er altijd duidelijk) doet z’n werk. Het maakt The Resistance in z’n totaliteit tot een coherenter geheel als voorgangers Black Holes and Revelations en Absolution, ondanks een enkel zwakker moment. Kom nu maar op met die plaat die volledig uit klassieke symphonieën bestaat, live uitgevoerd met 86-koppig orkest. Muse zou er nog het beste van maken ook: Bellamy’s talent lijkt nog steeds niet uitgeput. (****)
Muse – United States of Eurasia (live bij Jools Holland, met strijkers)
Geweldige review, las ook heerlijk, bedankt man. =)
inderdaad een erge mooie review en wat een fantastisch album
Fijne recensie Joris. Ik weet nog niet of ik mij er helemaal in kan vinden, daarvoor ontwikkelt het album zich nog teveel. Mijn eerste indruk van de plaat was verschrikkelijk maar dat het een groeibriljantje blijkt te zijn is mij inmiddels ook duidelijk geworden.
Met name het middenstuk doet mij niet veel en is naar mijn idee het zwakste deel van deze plaat. Hoewel deze nummers het meest het vertrouwde Muse geluid bevatten vind ik ze te vlak. Hier en daar had het gitaargeweld gewoon iets sterker aan gezet mogen worden.
De finale zit hem toch in de laatste 4 nummers en dit zijn toch wel nummers en uitstapjes die ik Muse graag mag horen maken.
Maar nogmaals, fijne recensie!
Ik behoor toch tot de categorie, die de bombast zeker op album vaak niet erg kan waarderen. Live kan dat wel goed werken. En waar jij hen net niet vindt verzuipen, vind ik toch echt dat ze kopje onder gaan door hun eigen pretenties. Daarbij vind ik het geheel ook bijzonder onsamenhangend. Maar goed, ieder zijn mening, natuurlijk……
Goede review, en een geweldig album!
Een puntje ter correctie:
De hobo-solo in I Belong To You / Mon coeur s’ouvre à ta voix is stiekem een clarinet-sole
Al die reacties over pretenties en verslikken etc….lighten up people, als Matt zelf al aangeeft dat hij moest lachen toen hij de queen-achtige overdub hoorde hoe kun je dan van een pretentieuze band spreken? Neem jezelf niet zo serieus, doen zij ook niet! Overigens wederom een geweldig nummer evenals Uprising! Muse is een band die evolueert, de zg. die-hard fans van het eerste uur die zijn blijven steken bij showbiz en OoS moeten zich eens afvragen of ze niet beter fan van Coldplay
Al die reacties over pretenties en verslikken etc….lighten up people, als Matt zelf al aangeeft dat hij moest lachen toen hij de queen-achtige overdub hoorde hoe kun je dan van een pretentieuze band spreken? Neem jezelf niet zo serieus, doen zij ook niet! Overigens wederom een geweldig Album! Muse is een band die evolueert, de zg. die-hard fans van het eerste uur die zijn blijven steken bij showbiz en OoS moeten zich eens afvragen of ze niet beter fan van Coldplay of keane moeten worden, weet je precies wat je krijgt, jaar-in, jaar-uit…..;-)
Alsof The Resistance zo vernieuwend is. Vernieuwend en pretentieus zijn twee compleet verschillende zaken…….
Ik vond het echt ff wennen, vooral omdat het zo’n rustig album is. Maar het is wel echt ontzettend muzikaal, dus dat maakt het wat mij betreft weer helemaal goed. united states of eurasia vind ik het enige nummer dat ik echt helemaal niks vind, maar ik lees net dat dat dus een soort grap was. Dus al bij al ben ik toch heel blij met dit album en ik kijk er naar uit om ze dit live te zien spelen
Thnx voor de review!!
Pingback: Alternative » Video: playbackend Muse doet lollig in tv-programma
@Maurice,
Wat is er mis met fan zijn van Coldplay, ben ik ook, maar ik ook toch ook genieten van deze Muse-plaat..
Pingback: Alternative » The Resistance is klapper, extra kaarten voor Muse-concert in Ahoy’
Als hoboïst was ik ook redelijk verwonderd te lezen dat er een hobo-solo te horen was in “I Belong To You / Mon coeur s’ouvre à ta voix”. Het is in werkelijkheid een basklarinet…
De cd is er eentje die je moet laten rijpen. Je moet hem werkelijk veel beluisteren en bij elke luisterbeurt wordt hij beter en beter. Enkel het groteske Guiding Light – ben ik de enige die hier een vette knipoog in de drums naar Céline Dions “I’m your lady” hoort? – kan me niet bekoren.
Pingback: Luisteren: Muse-demo Soaked gelekt | Alternative
Goede review.
Persoonlijk vind ik dat de klassieke component op deze CD te ver doorgevoerd wordt. Let wel, ik ben zelf klassiek musicus!
Op de vorige CD’s had het een prima toegevoegde waarde, goed geïntegreerd met de nummers. Nu laten Bellamy en consorten wel heel veel klassieke muziek horen. Wat dan wel weer fantastisch is, zijn de mooie arrangementen voor de strijkers. Geweldige lijnen.
Beter op deze CD vind ik de invloed van de modernere klassiekers: inderdaad veel Queen op dit album maar ook Supertramp, althans daar lijkt het veel op.
Wat voor mij opvalt is dat de zang op sommige plaatsen volledig onverstaanbaar is. Ik moet dat echt het boekje erbij pakken om te zien of Bellamy over “Big Brother is watching you” of over de liefde zingt. Dat zijn overigens ook zo ongeveer de twee smaken die MUSE kent, maar dat terzijde…
Kortom: het album haalt het voor mij niet bij Absolution en Black Holes. Morgen ga ik in Keulen eens luisteren wat ze er live van maken. Ben erg benieuwd, Pinkpop 2008 was erg indrukwekkend!
(En de basklarinet-solo, inderdaad, zit in “Guiding Light” en niet in “I belong to you”…)
Pingback: Muse headliner op Rock Werchter-donderdag | Alternative
Pingback: Luisteren: Muse – Neutron Star Collision (Love Is Forever) | Alternative