Binnen drie weken is Lowlands in alle hevigheid lostgebarsten. Welke boeiende nieuwe acts zijn niet te missen?

Canada mag de wereld de laatste jaren dan de ene na de andere sterke indiepopband hebben geschonken, maar Holy Fuck uit Toronto is different koek. Albums Holy Fuck en LP en hun optredens bieden een tamelijk onnavolgbare mix van instrumentale elektronica en rock met een gevaarlijke punk-attitude, met ritmes en drums meestal zo gejaagd alsof de duvel de band op de hielen zit, zo hoorden we eerder op Motel Mozaïque. Lees verder →

Wellicht vooral goed nieuws voor iedereen van pak 'm beet 25 jaar en jonger met een hevige affectie voor het huidige werk van Nick Cave And The Bad Seeds, maar aan wie het oudere werk goeddeels voorbij is gegaan. Alle oudere albums van Nick Cave And The Bad Seeds verschenen bij het Mute-label worden opnieuw uitgebracht als dubbel-cd's. Dus met geheel geremasterde opnamen, voorzien van een surround-mix en met een extra cd vol b-kantjes. zeldzame tracks en live-opnames. Lees verder →

Onlangs speelden Pharell Williams en Chad Hugo met hun band N*E*R*D nog in het holst van de nacht een concert in de Amsterdamse Melkweg. Mike Skinner a.k.a. The Streets gaat op 6 november hetzelfde doen, maar dan in Paradiso, waar een optreden van The Streets om 01.00 uur 's nachts zal beginnen. Als de beste jongen het dan de hele avond maar een beetje nuchter kan houden om een bezopen blammage zoals op Lowlands 2004 te voorkomen… Lees verder →

Nog geen twee jaar terug  verschenen ze kort achter elkaar: een stuk of drie albums die zowel qua thematiek en in mindere mate qua muzikale aanpak refereerden aan Bruce Springsteen, en dan met name The Boss met E Street Band. Diens invloed was hoorbaar op Arcade Fire's Neon Bible, Sam's Town van The Killers, maar nog het meest op Boys And Girls in America van volbloed rockband The Hold Steady, vanwege de vaak observerende teksten en verhalen over Amerika van snerende praatzanger Craig Finn en de manier waarop klaterende pianoakkoorden telkens weer haarscherp de solide gitaarmuren wisten te doorboren, iets wat automatisch voor een euforisch gevoel lijkt te zorgen bij het horen ervan. Lees verder →

Een monsterhit als Losing My Religion of Everybody Hurts zal R.E.M. wel nooit meer scoren. Maar toch is het fijn om te zien dat er bij het verversde, weer vitale R.E.M. nog ruimte is voor nieuwe singles, zodat er fraaie video's bij gemaakt kunnen worden. Het felle Man Sized Wreath (wow!) is de derde single van puntig en stevig rockalbum Accelerate, na Hollow Man en Supernatural Superserious. Voor de grotendeels geanimeerde clip is maker Crush verantwoordelijk. Lees verder →

Over emo schrijven doe ik niet vaak. En niet graag. Al is het maar om de mailbox verschoond te houden van hatemails en scheldpartijen met in ieder woord tenminste twee spelfouten. En omdat de muziek in dit genre meer met matig theater dan kwaliteit te maken heeft. En ach, is het onderhand al niet 'uit?' Maar na de bespottelijke Amerikaanse reportage die ouders waarschuwde voor de gevaren van een emo-lifestyle bij de jeugd van tegenwoordig (ze plegen zelfmoord, ze gebruiken drugs, ze worden homo!), is er nu in Rusland een niets minder belachelijk wetsvoorstel ingediend, dat alle uitingen van emo in het openbaar volledig moet uitbannen, meldt NME. Jawel: emo moet verboden worden! Hmja, daar kun je natuurlijk niet omheen. Lees verder →

Dankzij een reeks energieke optredens vormden ze dik drie jaar terug een Britse belofte van jewelste: The Subways. Een jong gitaartrio dat midden in de nieuwe Britpop-hausse de mosterd voor de verandering eens niet uit de typisch Britse muziekhistorie of eighties new wave haalde, maar uit de inmiddels wat achterhaalde Amerikaanse grungeperiode. Waar anno 2008 het razende duo Blood Red Shoes het water uit deze poel weer heerlijk fris laat aanvoelen, leverden The Subways met Young For Eternity een te kaal debuut af met te weinig echt goede liedjes. Ook sneuvelde nog eens de relatie tussen zanger/gitarist Billy Lunn en apetijtelijke bassiste Charlotte Cooper. Hierdoor liet een tweede album zo lang op liet wachten, dat we de band al bijna waren vergeten en nog slechts herinnerden van hitje Rock 'n Roll Queen. Lees verder →

Komkommertijd… Terwijl menig redactie zich deze weken dagelijks afvraagt met welke komkommers de kolommen nu weer gevuld moeten worden (hebben wij geen last van met Lowlands in aantocht), komt Subbacultcha! met een nieuwe, gratis te downloaden Komkommerpilatie! Bedoeld om de tijd te doden tot een nieuwe Subbacultcha!-bandjesavond, waarvoor Alternative Blog al geregeld kaartjes weggeeft. De verzamelaar met geinige hoes van illustrator Hajo bevat 14 mp3's die de afgelopen weken al voor nop te downloaden waren vanaf de Subbacultcha!- website. Erg handig om kennis te maken met werk van oa. Jay Reatard, Holy Fuck, Bonne Aparte, Sebadoh, Wolf Parade, Pissed Jeans, Eat Skull of Lucky Dragons. Looien maar, die verzameling!

Een Engelse minihype van dit jaar neemt een moedige beslissing: Joe Lean And The Jing Jang Jong, afgelopen voorjaar met skinny jeans en arrogante houding te zien geweest op London Calling, heeft in goed overleg het titelloze debuutalbum teruggetrokken. De plaat zou eind augustus in de UK uitkomen; er waren weken terug zelfs al promo-exemplaren rondgestuurd naar de Engelse muziekpers. Of dit een slim of heel dom besluit is, zal de tijd moeten leren. Lees verder →

Vorig jaar haalde Klaxons 'm binnen voor debuut Myths Of The Near Future: de Nationwide Mercury Prize, een van de belangrijkste muziekprijzen voor albums van Britse of Ierse makelij, waarbij volgens de organisatie uitsluitend 'de muziek op een album van belang is'. Dinsdag is de shortlist van twaalf genomineerden voor een nieuwe Mercury Prize bekend gemaakt, waarop we als grootste kanshebbers The Last Shadow Puppets, Adele, Radiohead, Elbow, British Sea Power en Burial zien staan. Underdogs lijken de niets minder fijne platen te zijn van zangeres Laura Marling of Neon Neon, waar Super Furry Animal Gruff Rhys in zit. Lees verder →